شازده کوچولو

پرسی نوشت:
این خاطره ها میکی کتاب داره کتابش اسمش جیه؟؟؟وتوی کتابن ک هم موجودهست عایا؟؟؟؟

ایمان حق بین نوشت:
چون این داستان رو خیلی وقت پیش خونده بودم فکر می کردم این جریانات توی جنگ جهانی رخ داده اما اشتباه می کردم
امیدوارم اذت ببرید :
بسیاری از مردم کتاب “شاهزاده کوچولو ” اثر اگزوپری ” را می شناسند.اما شاید همه ندانند که او خلبان جنگی بود و با نازیها جنگید و کشته شد .
قبل از شروع جنگ جهانی دوم، اگزوپری در اسپانیا با دیکتاتوری فرانکو می جنگید .او تجربه های حیرت آو خود را در مجموعه ا ی به نام لبخند گرد آوری کرده است .در یکی از خاطراتش می نویسد که او را اسیر کردند و به زندان انداختند.او که از روی رفتارهای خشونت آمیز نگهبانها حدس زده بود که روز بعد اعدامش خواهند کرد مینویسد :“ مطمئن بودم که مرا اعدام خواهند کرد به همین دلیل بشدت نگران بودم .جیبهایم را گشتم تا شاید سیگاری پیدا کنم کهاز زیر دست آنها که حسابی لباسهایم را گشته بودند در رفته باشدیکی پیدا کردم و با دست های لرزان آن را به لبهایم گذاشتم ولی کبریت نداشتم .از میان نرده ها به زندانبانم نگاه کردم .او حتی نگاهی هم به من نینداخت درست مانند یک مجسمه آنجا ایستاده بود .فریاد زدم “هی رفیق کبریت داری؟ ”به من نگاه کرد شانه هایش را بالا انداخت و به طرفم آمد .نزدیک تر که آمد و کبریتش را روشن کرد، بی اختیار نگاهش به نگاه من دوخته شد .لبخند زدم ونمی دانم چرا؟شاید از شدت اضطراب، شاید به خاطر این که خیلی به او نزدیک بودم و نمی توانستم لبخند نزنم .در هر حال لبخند زدم و انگار نوری فاصله بین دلهای ما را پر کردمیدانستم که او به هیچ وجه چنین چیزی را نمیخواهد ….ولی گرمای لبخند من از میله ها گذشت و به او رسید و روی لبهای او هم لبخند شکفت .سیگارم را روشن کرد ولی نرفت و همانجا ایستادمستقیم در چشمهایم نگاه کرد و لبخند زدمن حالا با علم به اینکه او نه یک نگهبان زندان که یک انسان است به او لبخند زدمنگاه او حال و هوای دیگری پیدا کرده بود .پرسید: ” بچه داری؟ ”با دستهای لرزان کیف پولم را بیرون آوردم وعکس اعضای خانواده ام را به او نشان دادم وگفتم :” اره ایناهاش ”او هم عکس بچه هایش را به من نشان داد و درباره نقشه ها و آرزوهایی که برای آنها داشت برایم صحبت کرد.اشک به چشمهایم هجوم آورد .گفتم که می ترسم دیگر هرگز خانواده ام را نبینم ..دیگر نبینم که بچه هایم چطور بزرگ می شوند .چشم های او هم پر از اشک شدند.ناگهان بی آنکه که حرفی بزند، قفل در سلول مرا باز کرد و مرا بیرون برد.بعد هم مرا بیرون زندان و جاده پشتی آن که به شهر منتهی می شد هدایت کردنزدیک شهر که رسیدیم تنهایم گذاشت و برگشت بی آنکه کلمه ای حرف بزند.
یک لبخند زندگی مرا نجات داد