رساله هزلیات سعدی

خیلی خوب بود از زحمات شما تشکر می شود . چندین وقت است که من دنبال این بودم و در سایت شما پیدا کردم . با سپاس

من این کتابو قبلا خوندم
ولی بازم از اینکه تو ساستتون گذاشتین ممنون8-)

نزیبد آن خداوند سخن را چنین اشعار نا هنجار گفتن بباید از چنین آئینه ی پاک به هر زحمت چنین زنگار شستن
ما می دانیم که او خداوند سخن است . اما نمی توان از این مهملات او با نیکی یاد کرد این مرد بزرگ گاه مسلمان می شود و می گوید کسی بر نمی خیزد تا دوگانه ای برای یگانه بگذارد و گاه این چنین بی شرمانه سخن می گوید . گاه می گوید
بزرگش نخوانند اهل خرد که نام بزرگان به زشتی برد
و گاه بهر قافیه آن اقوال ننگین را به زرتشت بزرگ نسبت می دهد . گاه آزردن موری را نمی پسندد و گاه از شمشیر کین که در قبیله حاتم می نهادند هیچ احساس انسان دوستی از او بروز نمی کند . گاه بنی آدم اعضای یک پیکرند و گاهی بهر قافیه لعنت بر گبر جهود می فرستد. نمی دانم دوستان عزیز چقدر شما ایران دوست هستید و لی چرا این شعر ننگین را می پسندید
من آن تازی سوار پهلوانم که در زیرم بنالد رخش رستم . سعدی و خافظ و بسیاری دیگر ایران را نمی شناختند و برای آنها امت اسلام اهمیت می داشت. سخن کوتاه باید به سخن اندیشید نه گوینده اش

لطف چیزی از کتاب را حذف نکنید!
سعدی در سخن استاد است!
ممنون برای کتاب!

دنبال هزليات سعدي خيلي گشتم درود بر شما;-)

سعدی پادشاه زبان پارسی است و سنت هزل هم در ادبیات ما همیشه بوده و چه خوب که بوده است. خوشبختانه در آن دوران وزارت ارشاد نبود و گرنه ما نه آثار سوزنی سمرقندی را داشتیم و نه سعدی و نه مثنوی مولانا (مثنوی پر از ابیات اروتیک است. مثلا داستان کنیزک) و حتی برخی از ابیات حافظ...

مزخرف بود
همین

ببینیم استاد سخن چگونه طنازی می کند