مرد نامریی

از متن کتاب:
مرد بیگانه در ماه فوریه، در پیش از ظهری مه آلود در میان برف و بوران از راه رسید. پای پیاده، از طرف تپه های شنی، از ایستگاه برامبلهرست می آمد و به دستی که در میان دستکش ضخیمی فرو رفته بود، جامه دان مشکی کوچکی داشت. از سر تا پایش کاملا پوشیده بود و لبه ی کلاه نمدی نرمش نمی گذاشت که غیر از نوک براق دماغ وی چیزی از صورتش دیده شود. برف روی شانه ها و سینهاش جمع شده بود روی جامه دانی هم که حمل می کرد، برف قشر سفیدی درست کرده بود.
تلوتلوخوران، نیمه جان، وارد میهمانخانه شد و اثاثش را زمین گذاشت و گفت:
- آتش، از سر لطف و احسان آتش! یک اتاق و آتش !
در قسمت بار کفشش را به زمین کوبید و برفی را که رویش نشسته بود تکان داد و بعد به دنبال خانم هال به سالن کوچک رفت تا قرار پرداختش را بگذارد. بی هیچ مقدمه ای با افکندن دو سکه ی طلا روی میز در میهمانخانه مستقر شد. خانم هال آتشی ترتیب داد و رفت که خودش غذا تهیه کند. مستقر شدن میهمانی در آیپینگ در فصل زمستان نعمت نامنتظری بود که هرگز سابقه نداشت...