اورفه سیاه: سخنی درباره شعر سیاهپوستان

زبان قاطع و کوبنده‌ و نکته‌سنج ژان پل سارتر در این متن بزرگ و در مقدمه‌ای که بر متن سخنرانی‌های پاتـریس لومومبا نوشت از آخرین درخشش‌های شرافت و تعهد انسانی «روشنفکران» بود: «وقتی دهان‌بندی که دهان این سیـاهان را می‌بست برمی‌داشتید چه انتظاری داشتید؟ منتظر بودید که سرود ستایش شما را بسرایند؟ منتظر بودید که در این چشم‌ها، چشم‌ها و سرهایی که پدران ما به زور تا به زمین خم کرده بودند، به هنگام بلند شدن، نگاه تحسین بخوانید؟ اینک مردانی بر پای ایستاده ما را می‌نگرند و من آرزو می‌کنم که شما نیز چون من لرزش و تالم «دیده شدن» را احساس کنید. مشعل‌های سیاه، به‌نوبه خود، جهان را روشن می‌کنند و سرهای ما سفیدان دیگر جز فانوس‌های حقیری در گذار باد نیست....