آشنایی با دستور زبانها و واژه‌ نامه‌ های سریانی، آرامی و آشوری

امروزه با افزایش حجم منابع در دسترس، کتابشناسی یکی از بهترین راه های بهره وری هرچه بیشتر از زمان و دریافت اطلاعات مورد نیاز است. در زمینه زبان های آشوری، سریانی و آرامی این امر از اهمیتی دوچندان برخوردار است. چراکه هنوز کرسی های رسمی این حوزه مطالعاتی در کشورمان وجود ندارند. پس از سال ها تلاش همه علاقمندان در زمینه افزایش منابع مربوط به این زبان ها در کتابخانه های مهم کشور زمان آن فرا رسیده است تا با معرفی دستورزبان ها و واژه نامه های این زبان ها مسیر افزایش آگاهی در این حوزه را هموار نماییم.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«بنابر تعبیر معمول و متعارف زبان آرامی از جمله زبان‌های شمال غربی سامی است. خط آن متأثر از الفبای فنیقی است. با زبان‌های عبری، سریانی، و فنیقی قرابت بیشتری دارد.
اوّل بار در قرن یازدهم قبل از میلاد پدیدار گردید. تا قرن هشتم پیش از میلاد توسط آشوری‌ها به عنوان زبان دوّم پذیرفته شد. کاربرد این زبان در تجارت بابلی‌ها با سرزمین‌های دیگر سبب گسترش این زبان شد تا جایی که در حدود قرن‌های هفتم و ششم قبل از میلاد در خاورمیانه به عنوان زبان عمومی جایگزین زبان بابلی شد. بعد زبان اداری هخامنشیان گردید. همچنین در قرن ششم پیش از میلاد در بین یهودیان جایگزین زبان عبری شد.
در مورد این زبان هم می‌توان دید که نقل می‌شود نیای زبان‌های عربی و عبری است. ولی در دایره المعارف یهودی این زبان آرامی است که در پیوند با زبان عبری شکل می‌یابد. البته این دایره المعارف می‌پذیرید که زبان آرامی جایگزین زبان بومی بیت المقدّس و مناطق اطراف آن شد.
در نظری دیگر زبان آرامی زبان آشوری‌ها، بابلی‌ها، کلدانی‌ها، آرامی‌ها، یهودی‌ها و عرب‌ها قلمداد شده است. بنابر این نظر بخش عمده‌ای از زبان عبری و عربی همچنین الفبای آنها مأخوذ از زبان آرامی است. این نظر تا جایی پیش می‌رود که الفبای عبری جدید را نیز «آشوری» می‌خواند».