احمد

برخي از نويسندگان قصه گوياني غريزي اند.فاكنر از اين گروه است.شايد اينان وارث آن ساختار انديشه/داستان ذهن انسانهاي قديم اند.يعني انديشمنداني كه با فرم داستان مي انديشند.نمونه عالي آن در كتابهاي مقدس ديده ميشود.انديشه در كتابهاي مقدس اديان به

زیاد با هاردی آشنا نیستم اما طوری به طبقه اجتماعی نگاه میکنه انگار که وضعیتی هستی شناختیه نه تاریخی / اجتماعی

دبره رمانتیسیم و مبارزه انقلابی را با هم تلفیق کرده است...

ایبسن چون هر نابغه دیگر برای نمایش ظرفیتهای انسان چه در شر و چه در خیر ،لحظات ویرانگر سقوط را برگزیده است...

استعاره ای نیرومند که بدبینانه نیست واقع بینانه است و شاید هم استعاره نیست بلکه گزارشی است سرراست که نیروی واقعیت در آن چنان غول آساست که از اعتراف به آن طفره میرویم و آن را با نام استعاره اخته میکنیم...

داستانی که به غنای قصه های عامیانه و هنر فولک نزدیک تر است تا زیباشناسی سازمان یافته رمان مدرن...

حتی اگر فرض کنیم ماجراهای روایت شده واقعی نیستند باز از ارج اثر کم نمیشود زیرا ادبیت آن چنان قوی است که غبطه برانگیز میشود...........

تروتسکی با طرح فرضیه مارکسیستی انقلاب مداوم میخواست با شکل گیری دولت متمرکز و نهاد دولت خودکامه مقابله کند اما چگونه میتوان نیروهای اجتماعی را واداشت دائما در حال انقلاب کردن باشند و انقلابی که به رفتار همیشگی نیروهای موثر تاریخی /اجتماعی ت

ژید همواره میدان تلاقی نوشخواریهای رومیان مشرک و کاتولیسیسم عبوس باقی خواهد ماند...

برشت نمونه عالی همزیستی هنر و آرمان است...