جواد برومند سعید

(1311 - 1385 هـ.خ)

دکتر جواد برومند سعید تا سال ۱۳۴۰ در بردسیر اقامت داشت، سپس برای ادامه تحصیل به تهران عزیمت نمود و در سال ۱۳۴۳ موفق به اخذ مدرک لیسانس و در سال ۱۳۴۷ شروع به تدریس در دانشگاه تهران نمود و در سال ۱۳۵۱ موفق به کسب درجه دکترا در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران گردید. از دیگر ویژگی‌های دکتر جواد برومند سعید، تسلط او به زبان‌های فرانسوی، آلمانی، عربی و زبان باستان بود. ایشان در سال ۱۳۵۶ در کنگره ایران شناسی ایران در تهران شرکت داشت و از اعضای اصلی کنگره مزبور بود و سفرهایی به کشورهای انگلستان و ایتالیا و در سال ۱۳۵۹ سفری به کشور هندوستان نمود که هدف از این مسافرت‌ها سیر و سیاحت و گشت و گذار به کشورهای خارجی و مطالعاتی در ارتباط با امور مربوطه بود. وی سرانجام به کرمان آمد و از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۸۰ کار تدریس در دانشگاه کرمان را به عهده گرفت. در سال ۱۳۷۰ در کنگره حافظ در شیراز شرکت نمود و در همین سال کتابی به نام «جام جم» تالیف نمود.«گویش بردسیر» و «انگشتری جم» از دیگر آثار وی در این مقطع بود که در باب ریشه‌یابی فرهنگ بردسیر و پژوهشی در فرهنگ اساطیری و باستانی ایران بود. در سال ۱۳۷۰ کتاب دیگری به نام «زبان تصوف» را تالیف کرد که در زمینه عرفان می‌باشد. در سال ۱۳۷۳ در کنگره خواجوی کرمانی که در کرمان تشکیل شد، شرکت نمود. در سال ۱۳۷۳ کتاب «دگرگونی آوائی واژگان» را تالیف نمود که به عنوان بهترین کتاب سال استان معرفی شد. در سال ۱۳۷۳ به عنوان استاد ممتاز دانشگاه معرفی شد. وی به مدت سه سال در دانشگاه بردسیر تدریس کرد و در سال ۱۳۷۶ به کرمان مراجعت نمود و کتابی با عنوان «نوروز جمشیدی» را تالیف کرد که فعلاً در دست چاپ می‌باشد. کتاب «فرهنگ ریشه یابی و کاربرد» از دیگر تالیفات وی می‌باشد که از انتشارات مرکز کرمان‌شناسی است. آخرین اثر دکتر برومند سعید کتاب «رستم نامه» است که حاصل تحقیق و پژوهش بیش از سی سال ایشان در شاهنامه فردوسی است و ضمن آن داستان پهلوانی‌های رستم و یادبودهای پرشکوه آن روزگار با استفاده از اشعار و ابیات حماسی و عرفانی شاهنامه فردوسی به رشته نقد در آورده است و مرکز کرمان‌شناسی نسبت به چاپ آن اقدام نمود. این کتاب قرار بود به عنوان یکصدمین کتاب انتشارات مرکز کرمان‌شناسی و به عنوان نقطه عطف انتشارات معرفی و در دسترس علاقه‌مندان به آثار فرهنگی قرار گیرد که متاسفانه عمر آن شادروان مجال نداد.