دگرگونی های واژگان در زبان فارسی

بخشی از پیشگفتار:
زبان ابزاری است که برای ارتباط و تفاهم میان مردم به پیدایی آمده است و آن قرار داد و نهاد مردم است و در پیدایی آن از آواها بعنوان نشانه های زبانی استفاده شده است. از ترکیب آواها واژه ای بدست میآید که دلالت بر همان موضوع و مفهومی دارد که برای آن وضع شده است. بنابراین کسانی میتوانند از این نشانه های زبانی استفاده کنند که از پیش مدلول آن نشانه ها را بدانند. انتخاب و چگونگی ترکیب آواها بهرگونه که باشد نقشی که بر عهده دارند یکسان است و آن ایجاد ارتباط میان مردم است. نقش فرعی دیگری که زبان میتواند بر عهده داشته باشد ایجاد ارتباط ادبی است. در ارتباط زبانی، پیامی که جنبه زبانی دارد تفاهم صد در صد است. یعنی تمام پیام زبانی قابل درک است اما پیام ادبی صد در صد آن قابل درک نیست این بدان جهت است که شاعر تعبیری که از یک پدیده جهان خارج میکند جنبه ذهنی و شخصی دارد مثلاً در این شعر سعدی:
یکی درخت گل اندر میان خانه ماست
که سروهای جهان پیش قامتش پستند
در واقع آن مفهوم و معنائی که از «درخت گل» و «سروهای جهان» در این شعر ارائه شده چیزی غیر از کاربرد زبانی آنست که مورد کاربرد باغبان و گلفروش میباشد...