واسیل بایکوف

(1924 - 2003 م)

واسیل بایکوف یک ناراضی سیستم شوروی بلاروسی، ستوان سوم، سیاستمدار مخالف و نویسنده رمان و رمان های کوتاه درباره جنگ جهانی دوم بود. شخصیت مهمی در ادبیات و اندیشه مدنی شوروی و بلاروس بود که حتی توسط تعدادی از نویسندگان مطرح از جمله از جمله جوزف برادسکی و چسلاو میلوش، برندگان جایزه نوبل، او برای نامزدی جایزه نوبل معرفی شد. واسیل بایکوف در روستای Byčki، نه چندان دور از Viciebsk در سال ۱۹۲۴ به دنیا آمد. در سال ۱۹۴۱ او در اوکراین بود که عملیات بارباروسا (حمله هیتلر به شوروی) آغاز شد. بایکات هفده ساله به ارتش سرخ فراخوانده شد و در آنجا به حفر سنگر گماشته شد. با پیشرفت جنگ، او بعداً به نبرد با آلمانی ها پیوست و به درجه ستوان سومی رسید. پس از جنگ، بایکوف از خدمت خارج شد، اما بعداً به ارتش سرخ بازگشت و از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۵ خدمت کرد. سپس به عنوان روزنامه نگار برای روزنامه هرودنا پراودا شروع به کار کرد. در همان دهه اولین رمان‌های او شروع به انتشار کردند که معروف‌ترین آنها عبارتند از: «مصائب»، «ابلیسک»، «رفتن و برگشتن» و «زندگی تا طلوع خورشید». «مصائب» الهام‌بخش فیلم «صعود» کارگردان لاریسا شپیتکو بود که در سال ۱۹۷۷ اکران شد و برنده جایزه خرس طلایی بیست و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین شد. در طول پرسترویکا و پس از آن، او در جبهه مردمی بلاروس شرکت کرد. در اکتبر ۱۹۹۳ نامه چهل و دو را امضا کرد. دستاورد ادبی او در نبردهای جنگ جهانی دوم، به طور معمول با تعداد کمی از شخصیت‌ها، به شدت واقع‌گرایانه، هر چند شاعرانه، تصویر برخوردهای وجشیانه آنها هم در برابر دشمنان خود و هم در جهان شوروی خود که زیر بار محدودیت های ایدئولوژیک و سیاسی است، که با دوراهی های اخلاقی روبرو می شوند. این رویکرد از سوی برخی از ژنرال‌های ارتش سرخ و مطبوعات حزب کمونیست، اتهامات وحشیانه‌ای به «اومانیسم کاذب» وارد کرد. بررسی‌های دیگر نوشته‌های سازش ناپذیر او را ستودند. مایکل گلنی در نشریه پارتیزان ریویو در سال ۱۹۷۲ نوشت: "واسیل بایکوف بر خلاف سولژنیتسین، نویسنده ای بسیار شجاع و سازش ناپذیر است. در سال ۱۹۸۰ عنوان افتخاری نویسنده خلق اتحاد جماهیر شوروی بلاروس به او اعطا شد. تعدادی از رمان‌های بایکوف به زبان انگلیسی موجود است، مانند «مردگان بدون درد» (۱۹۶۵)، «آزار» (۱۹۷۰)، «گرگ گله» (۱۹۷۵) و «نشانه بدبختی». با این حال، بیشتر ترجمه ها بر اساس ترجمه روسی انجام شده است. بایکات همه آثارش را به زبان مادری خود بلاروسی نوشت و تعدادی از آنها را خودش به روسی ترجمه کرد. مجسمه های واسیل بایکوف در کشورش بسیار زیاد است. او که از مخالفان رژیم الکساندر لوکاشنکو و از حامیان جبهه مردمی بلاروس بود، چندین سال در خارج از کشور زندگی کرد (اول در فنلاند، سپس در آلمان و جمهوری چک)، اما یک ماه قبل از مرگش در سال ۲۰۰۳ به وطن خود بازگشت. زندگی پرتلاطم و موضع سازش ناپذیر او در قبال جنگ از آن زمان تا کنون تنها باعث افزایش اعتبار او در داخل و خارج از کشور شده است.