یدالله شکری

(1323 - 1366 هـ.خ)

پس از طی تحیلات ابتدایی و متوسطه در رودسر و تهران، مدارج تحصیلات عالیه را در دانشگاه تهران در رشته‏ ی ادبیات فارسی و دانشسرای تربیت معلم گذراند و از محضر استادانی چون بدیع الزمان فروزانفر، محمد معین، جلال ‏الدین همایی، عبدالحمید بدیع ‏الزمانی و احمدعلی رجایی بهره‏ مند گردید. در سال ۱۳۵۳ نیز پایان‏ نامه تحصیلی خود را در رشته ‏ی زبان و ادبیات فارسی از پژوهشکده ‏ی فرهنگ ایران دریافت کرد. در سال ۱۳۶۱ موفق به دریافت درجه‏ ی دکتری در رشته‏ ی زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران شد. فعالیت علمی و تحقیقاتی او از همکاری با بنیاد فرهنگ ایران آغاز گردید. در سال ۱۳۵۲ در تدوین کتب درسی گروه ادبیات فارسی دانشکده مکاتبه‏ ای- که خود از بنیان‏گذاران آن گروه بود- با استاد همایی و محمد پروین گنابادی همکاری کرد. در سال ۱۳۶۰ به عضویت هیئت مؤلفان لغت‏نامه فارسی درآمد. او عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی بود و همزمان در دانشگاههای تربیت معلم، تربیت مدرس، شهید بهشتی و دانشکده‏ ی صدا و سیما اشتغال به تدریس داشت. در مرکز نشر دانشگاهی نیز مسئول گروه ادبیات فارسی بود. یدالله شکری در تدوین فرهنگ تاریخی زبان فارسی سهم ویژه‏ ای داشت. آثار چاپ شده ‏ی او عبارتند از: تصحیح عالم ‏آرای صفوی؛ منتخب تاریخ جهانگشا؛ منتخب دیوان سراج ‏الدین قمری؛ گزیده‏ ی تاریخ بیهقی؛ گزیده‏ ی دیوان سنایی. دیوان کامل سراج ‏الدین قمری (که رساله‏ی دکترای او بود) و کتاب فارسی و آیین نگارش (۲) از جمله عناوینی است که وی در دست چاپ داشت. همچنین گردآوری فرهنگ و اصطلاحات عرفانی را نیز با همکاری جمعی از دانشجویان پژوهشگر خود آغاز کرده بود. مقالاتی از او در مجله‏ ی «دانشگاه تربیت معلم» و مجموعه مقالات کنگره ‏ی تحقیقات ایرانی چاپ شده است.