گئورگ تراکل

(1887 - 1914 م)

گئورگ تراکل (١٩١۴ – ١٨٨٧) شاعر\nاکسپرسیونیست که مصائب دوران جنگ و آلام شخصی‌اش وی را به سرآمدترین مرثیه‌خوان\nمرگ و زوال در سرتاسر اتریش مبدل کرد. وی شعر ژرمانیک پس از هر دو جنگ جهانی را\nمتأثر ساخت.\n\n \n\nتراکل، گرفته و غرقه در خویش، در دانشگاه وین\n(١٩١٠ – ١٩٠۸ ) دوره‌ی\nداروسازی دید، شاید تا اندازه‌ای برای دست‌رسی یافتن به مواد مخدر چراکه در سال ١٩١٣ اعتیاد او رسما ً\nتأیید شده بود. از دیگر ناهنجاری‌های پرشدت او علاقه‌ی غیرطبیعی به خواهرش گِرت و\nسفردوستی بود.\n\n \n\nحمایت مالی ناشر یک فصل‌نامه و لودویک ویتگنشتاین\nفیلسوف که بخشی از ثروت موروثی‌اش را مخفیانه به او بخشید برای تراکل این فرصت را\nفراهم کرد که خود را وقف شعر کند؛ او نخستین مجموعه‌اش را در سال ١٩١٣ منتشر ساخت. سال\nبعد در مقام ستوانی در دسته‌ی پزشکی به خدمت گمارده شد و در گالیسیا سرپرستی ٩٠ تن\nاز مجروحانی را به عهده‌ی او گذاشتند که وضعیتی بسیار وخیم داشتند و او که صرفا ً\nداروسازی بود مسئول تجویز نسخه، برای التیام رنج‌‌شان کار چندانی از دستش ساخته\nنبود. یکی از این بیماران در برابر دیدگان عاجزانه‌ی تراکل خودکشی کرد، او همچنین\nشاهد به دار آویخته‌ شدن فراریان ارتش بود. وی به تبع چنین دهشت‌هایی یا تهدید کرد\nکه خود را با شلیک گلوله از پای در می‌آورد یا عملا ً به چنین عملی مبادرت ورزید و\nاز همین روی به بیمارستانی نظامی در کارکو فرستاده شد تا تحت نظارت قرار بگیرد و\nهمان‌جا به خاطر مصرف زیاد کوکائین، که احتمالا ً ناخواسته صورت گرفته بود، جان\nباخت.\n\n