هروه بازن

(1911 - 1996 م)

ژان پیر هروه بازن رمان‌های مشهورش به موضوعات نیمه زندگی‌نامه‌ای شورش نوجوانان و خانواده‌های از هم پاشیده می‌پرداختند. او برادرزاده بزرگ نویسنده رنه بازین بود. پدرش قاضی بود که به همراه همسرش برای تصدی یک پست دیپلماتیک به چین فرستاده شده بود. هروه و برادرش توسط مادربزرگشان در خانه اجدادی، قلعه لو پاتی، بزرگ شدند. وقتی مادربزرگشان درگذشت، مادرش با اکراه از هانوی بازگشت. او بازن را به موسسات مختلف روحانی و سپس به آکادمی نظامی، پریتانه دو لا فلش، فرستاد که از آنجا به دلیل بی‌کفایتی اخراج شد. او با مادر مستبدش مخالفت کرد، در دوران نوجوانی چندین بار از خانه فرار کرد و از آموزه‌های کاتولیک سر باز زد. در سن ۲۰ سالگی از خانواده‌اش جدا شد. خانه‌اش را به مقصد پاریس ترک کرد و در دانشگاه سوربن در رشته ادبیات تحصیل کرد. بازن در طول پانزده سال سرودن شعر که موفقیت چندانی نداشت، در مشاغل کوچک زیادی مشغول به کار شد. از کارهای قابل توجه این دوره می‌توان به تاسیس یک مجله شعر به نام «لا کوکیل» (پوسته، تنها هشت جلد)، که به نام شاعران-گدایان قرون وسطایی، کوکائیلارهای دوران ویون نامگذاری شده بود، و «به دنبال زنبق» در سال ۱۹۴۸ اشاره کرد. او در سال ۱۹۴۷ جایزه آپولینر را برای «روز»، اولین کتاب شعر خود، دریافت کرد. به توصیه پل والری، شعر را رها کرد تا بر نثر تمرکز کند. درگیری‌های دوران کودکی با مادرش ، الهام‌بخش رمان «افعی در مشت» در سال ۱۹۴۸ شد. این رمان، نفرت بین مادری با نام مستعار فولکوچه (از کلمات فرانسوی «folle» (دیوانه) و «cochonne» (خوک)) و فرزندانش، از جمله راوی ژان رزو، که «Brasse-bouillon» نامیده می‌شود را به تصویر می‌کشد. این کتاب در فرانسه پس از جنگ بسیار موفق بود و پس از آن «مرگ شوال کوچک» و «گریه شوئت» منتشر شدند تا یک سه‌گانه خلق کنند. بازن در آثار دیگر خود به موضوع خانواده بازگشت. او علاوه بر رمان، داستان کوتاه و مقاله نیز نوشت. بازن در سال ۱۹۵۸ به عضویت آکادمی گنکور درآمد و جایگزین فرانسیس کارکو شد. او در سال ۱۹۷۳ رئیس آن شد و پس از مرگش، خورخه سمپرون جایگزین او شد، در حالی که ریاست آن به فرانسوا نورسیه داده شد. او در سال ۱۹۷۹ جایزه صلح لنین را دریافت کرد. این باعث شد که راجر پیرفیت به شوخی بگوید: هروه بازن دو جایزه داشت که با هم جور در می‌آمدند: جایزه صلح لنین و جایزه طنز سیاه. در سال ۱۹۹۵، او نسخه‌های خطی و نامه‌های خود را به اداره ثبت اسناد شهر نانسی داد، که از قبل مالک بایگانی برادران گنکور بود که اهل این شهر بودند.