هدا حدادی

(1355 هـ.خ)

در تهران متولد شده ام و همواره در تهران زندگی کرده ام. از پنج شش سالگی به شکلی افراطی نقاشی می کشیدم. تقریبا بیشتر ساعات روز و روی هر چیزی که گیر می آوردم. این مساله والدینم را نگران کرد چون بعد در مدرسه تمام کتاب های درسی و دفترهایم پر از نقاشی بود و کمتر به درس هایم توجه می کردم. با کمک خواهرم شهری از ادمکهای کاغذی که نقاشی و دوربُرکرده بودیم زیر تختمان داشتیم که تقریبا هزار نفر جمعیت داشت و با هم خانواده و فامیل تشکیل می دادند. همیشه بعد از مدرسه مشغول بازی با این آدمکها بودیم که وقت زیادی از ما میگرفت. این بازی تا سیزده سالگی ام ادامه داشت و در این میان دوبار ادمکهای شهر توسط والدینمان نابود شدند والبته دوباره ما انها را ساختیم. بعد دیگرآن بازی را دوست نداشتیم. به من اجازه ندادند به هنرستان بروم. چون هم دوربود وهم معنای بدی داشت. جای بچه های تنبل و درس نخوان بود. پس تمام تلاشم را کردم که در دانشگاه وارد رشته های هنری بشوم. در دانشگاه هنر قبول شدم و به کعبه ی آمالم رسیدم . اما دانشگاه جایی نبود که فکر می کردم.سست از لحاظ آموزشی و کهنه و ورافتاده از لحاظ اساتید و هنرروز دنیا. پس هم زمان، خارج از دانشگاه برای یادگرفتن چیزهای مفیدتر به سراغ اساتید بهتر و مراکز پرجنب وجوش تر رفتم. از هجده سالگی کارکردم. معلمی کار اول من بود. هنوز هم یکی از کارهایی که برای پول درآوردن انجام میدهم معلمی است. به هر حال از معلمی متنفرم. کتاب هایی نوشتم و نقاشی کردم . تا الان بیش از شصت کتاب در ایران یا سایر کشورها. شعر برایم مهم بود و هست . سفرهایی رفتم و جوایزی گرفتم.تقریبا میتوان مبگویم که به هر گوشه ی این دنیای نه چندان بزرگ ادبیات کودک ناخنکی زده ام. این دنیا را دوست دارم و به گمانم اساسا چاره ی دیگری نداشتم جز اینکه در این دنیا بمانم و عمر بگذرانم. راضی هستم؟ خیر! دوست دارم در این سال های چهل تا پنجاه سالگی چیز تازه ای تجربه کنم. فکر می کنم تصویرگر بودن ونویسنده بودن می تواند بخش اول زندگی ام باشد و از الان تا چهل سال آینده را شاید بتوانم با ماجراهای دیگری ادامه دهم البته اگر کتاب ها و نقاشی ها دست از سرم بردارند.