مهری آهی

(1298 - 1366 هـ.خ)

پدرش مجید آهی دیپلمات و از دولتمردان دوره پهلوی بود. مهری تقریباً تمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در مدرسه فرانسوی ژاندارک گذراند. از دانشسرای عالی و دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در رشته زبان و ادبیات فارسی لیسانس گرفت و مشغول تحصیل در کلاس‌های دکترای این رشته شد، اما با انتصاب پدرش به سفارت ایران در اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۳۱۱ ناگزیر به اتفاق پدر به شوروی رفت. او مدت سه سال در دانشگاه لومونوسوف مسکو به تحصیل زبان و ادبیات روسی پرداخت. اما بیماری پدر و مراجعت خانواده به تهران، مانع از اتمام تحصیلاتش در مسکو شد. پس از فوت پدر و اقامتی کوتاه در تهران مهری عازم اروپا شد و پس از ۷ سال تحصیل در لندن و پاریس در رشته ادبیات روسی و ادبیات تطبیقی و کسب دانشنامه دکترا در رشته زبان و ادبیات روسی از دانشگاه سوربن پاریس به تهران بازگشت و تدریس در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران را آغاز کرد. او مدتی در این دانشکده مدیر گروه زبان و ادبیات روسی بود؛ به علاوه در سال ۱۳۴۴ ریاست مرکز زبان‌های خارجی دانشگاه تهران را برعهده گرفت. مهری آهی علاوه بر زبان روسی به زبان‌های فرانسه و انگلیسی نیز مسلط بود. مهری آهی علاوه بر تحصیلات ادبی به کارهای اجتماعی هم از عنفوان جوانی علاقه داشت و از همین رو از زمان تحصیل در سازمان شیر و خورشید سرخ ایران و سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی مشغول انجام خدمات داوطلبانه شد. وی از اعضاء موسس و فعال جمعیت راه نو (۱۳۳۴)، شورای کتاب کودک و شورای عالی جمعیت‌های زنان ایران بود و از همین رو در بسیاری از کنفرانس‌های بین‌المللی به نمایندگی از ایران حضور داشت. در ۱۳۳۶ شمسی در کنفرانسی که در مسکو از طرف سازمان ملل متحد تشکیل شد او به همراه چند تن از زنان دیگر شرکت کرد.[۱]همچنین وی دبیر اول کمیسیون بین‌المللی شورای عالی زنان ایران و عضو هیئت امنای بنیاد فرهنگ ایران بود. او در ۱۳۳۸ از طرف کمیته ارتباطات برای شرکت در سمینار زنان و کودکان به نیویورک دعوت شد و سپس بنا به دعوت سازمان ملل در کنفرانس جمعیت‌های غیردولتی شرکت نمود. چهار دوره نمایندگی ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد و نمایندگی ایران از دیگر مناصب وی بود. او در دو همایش مربوط به حقوق بشر در مغولستان و مانیل به عنوان نماینده ایران شرکت کرد. مهری آهی دبیر اول کمیسیون بین‌المللی شورای عالی جمعیت‌های زنان ایران، عضو هیات نمایندگی ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل در ۱۳۴۱ و رئیس این کمیسیون در ۱۳۴۳، موسس انجمن کتاب و رئیس کتابخانه آن در ۱۳۳۶، عضو هیئت مشاوران راهنمای کتاب و گروه بررسی کننده کتاب های برگزیده سال بود. او از جمله بهائیانی بود که در جهت‌دهی فرهنگی ایران در زمان پهلوی نقش بسزایی داشت.