ملا عبدالباقی نهاوندی

(978 - 1042 هـ.ق)

پدرش «خواجه‌آقابابا» متخلص به «مدرکی» به فرمان شاه عباس صفوی به وزارت و نظارت همدان منصوب بوده‌است. باقی در روزگار وزارت پدر و برادر مدتی در همدان و چندی در سمنان و بسطام و دیلمان و لاهیجان و فارس و یزد، عهده‌دار وزارت و مسئولیتهای دولتی بود و بعدها مسئول املاک خالصه در کاشان شد. پس از شنیدن وصف شاعرنوازی عبدالرحیم خان‌خانان سپهسالار هندی و علاقه او به تربیت اهل ادب، در ۱۰۰۷ غزلی در دعاگویی و حسرت دوری از بزم او سرود و میرعماد قزوینی خوشنویس قرن دهم آن را به خطّ خوش نوشت. همین نکته سبب شد که برخی مثل سعید نفیسی به اشتباه باقی را خوشنویس بدانند. پس از کشته شدن «آقاخضر» جانشین او شد، اما به سبب اشتیاق به محضر خان خانان و بی‌توجهی صفویان به شعر و شاعری، و حسادت اطرافیان، ایران را ترک کرد و بعد از زیارت عتبات عالیات در ذیقعده ۱۰۲۳ به دربار خان خانان رفت. در منابع موجود ذکری از دیوان او به میان نیامده است و از معاصران، فقط آقابزرگ تهرانی و احمد گلچین معانی به این مطلب اشاره کرده‌اند. مهمترین اثر باقی کتاب «مآثر رحیمی» در تاریخ و رجال عهد مولف و ذکر احوال سلاطین «قراقوینلو» است که آن را به سفارش «خان خانان» در ۱۰۲۵ تالیف کرده و در آن آنچه را دیده و شنیده و از مقربان و معتمدان او پرسیده و بر آن آگاهی یافته، گردآورده است.