محمدعلی صفوت

(1260 - 1335 هـ.خ)

وی علوم ادبی و عربی ، فقه ، اصول ، منطق و حکمت را از محضر علما و دانشمندانی چون سیدعلی یزدی ، میرزا علی لنکرانی ، میرزا نصیر قره‌باغی ، آقا ضیاء عراقی ، سید ابوالحسن اصفهانی و سید کاظم عصار فرا گرفت و به درجه اجتهاد رسید. سال‌های جوانی در سلک روحانیت بود و در ضمن به وعظ می‌پرداخت. بعد از مدتی از لباس روحانیت خارج شد و به استخدام فرهنگ در آمد و در مشاغل مختلفی مثل ریاست اوقاف ، کفیل اداره کل فرهنگ آذربایجان و سرپرست دانشسرای تبریز انجام وظیفه کرد. صفوت پس از چهل سال فعالیت‌های فرهنگی ، مجاورت شهر قم را برگزید و اوقاتش در این شهر ، مصروف تالیف آثار ادبی و تاریخی و اخلاقی می‌شد. او سرانجام در همان شهر درگذشت. از آثار وی: «منابع الحکم» ، در اخلاق؛ «دانش و پرورش نیازمند هوش و سنجش است»؛ «دسته گل» ، منتخب از دیوان عبرت؛ «تاریخ فرهنگ آذربایجان»؛ «مرآت الاعتبار فی احوال رجال الاعصار»؛ «داستان و دوستان» یا «تذکره ادباء و شعرای آذربایجان»؛ «نعم الرفیق» یا «خل شفیق لارائه الطریق»؛ «چهارده معصوم - تربیت در اسلام»؛ «دیوان» شعر.