عبدالحی حبیبی

(1289 - 1363 هـ.خ)

پدرش مولوی عبدالرحیم و جدش مولوی حبیب‌الله محقق قندهاری است. به همین نسبت تخلص خود را حبیبی انتخاب نموده‌است. از لحاظ تبار قومی به قبیله کاکر پشتون پیوند دارد. عبدالحی در ۱۲۹۹ در مکتب ابتدائیه شالیمار شامل گردید. بعد از ختم دوره شش ساله مکتب، در ۱۳۰۴ شمسی، پای درس مولوی عبدالواسع و مولوی ابوالوفای قندهاری استاد مدرسه نظامیه دکن نشست. بعد از آن دیگر تحصیلات دانشگاهی را ادامه نداد و با مطالعه نشریات افغان، ایرانی و هندی چون سراج الاخبار، حبل‌المتین، کاوه، ایرانشهر، ارمغان، الهلال، صور اسرافیل و دیوان اشعار کلاسیک‌های ادبی دری محشور شد و آشنایی با دیدگاه‌ها و نوشته‌های محمود طرزی افغان و سیدحسن تقی‌زاده محمد قزوینی، سیدکاظم، ایرانشهر، جمال زاده ایرانی، جرجی زیدان مصری، شبلی نعمانی هندی، سلیمان ندوی و دیگران به ارتقای شخصیت علمی خویش پرداخت. آموزش زبان‌های عربی، اردو و انگلیسی را آغاز کرد و با زبان‌های اوستایی، سانسکریت، فارسی باستان آشنایی یافت. حبیبی در ۱۵ سالگی آغاز به وظیفه رسمی کرد و در ۲۲ سالگی در سال ۱۳۱۱ با نوشتن تاریخچه سبک‌های شعر پشتو (به فارسی) به کتاب‌نویسی و تالیف پرداخت، هرچند قبل از آن در مجله هفتگی طلوع افغان مقالات می‌نوشت.