سید محمدمهدی جعفری

(1318 هـ.خ)

سید محمدمهدی جعفری پژوهشگر متون دینی، فعال و زندانی سیاسی دوران پهلوی و استاد بازنشستهٔ دانشگاه شیراز است. در سال ۱۳۴۹ به پیشنهاد سیدمحمود طالقانی، کار ترجمه کتاب علی بن ابی‌طالب نوشته عبدالفتاح عبدالمقصود را آغاز کرد. جلد اول این کتاب که به گفتهٔ علامه امینی در جلد سوم الغدیر بهترین اثر دربارهٔ علی بن ابی‌طالب است در سال ۱۳۳۵ به وسیله طالقانی ترجمه شد، اما وی به علت گرفتاری‌های علمی، اجتماعی و سیاسی، از ترجمهٔ جلدهای بعدی بازماند. از آنجا که کتاب خواستاران و علاقه‌مندان بسیاری داشت، سیدمحمود طالقانی به جعفری پیشنهاد می‌کند که از جلد دوم به بعد آن را ترجمه کند؛ لذا وی این کتاب را که در آغاز چهار جلد بود و سپس متن عربی آن به وسیله مولف به نه جلد رسید، تا سال ۱۳۵۴ در هشت مجلد ترجمه کرد. این ترجمه، مورد استقبال گستردهٔ دوستداران قرار گرفت و تاکنون بیش از بیست بار به وسیله «شرکت سهامی انتشار» تجدید چاپ شده‌است. جعفری در سال ۱۳۵۲ به مقطع فوق لیسانس زبان و ادبیات عربی دانشگاه تهران وارد شد و از پایان‌نامه خود تحت عنوان «پژوهشی در اسناد و مدارک نهج البلاغه» به راهنمایی سید جعفر سجادی، دفاع کرد. از آن جا که کار پژوهش در اسناد و مدارک نهج البلاغه، برای نخستین بار، به شیوه‌ای علمی در یک محیط دانشگاهی انجام گرفته بود، استادان وقت دانشگاه، وی را به عنوان عضو هیئت علمی برای تدریس نهج البلاغه در دانشگاه تهران دعوت به همکاری کردند، اما ساواک با صلاحیت وی مخالفت کرد؛ لذا چون همزمان در فرهنگستان زبان ایران به کار ترجمهٔ متون جغرافیایی اشتغال داشت، در همان موسسه از سال ۱۳۵۵ به عنوان پژوهشگر استخدام شد.