سیدمحمدحسین حسینی طهرانی

(1305 - 1374 هـ.خ)

آیت الله سید محمدحسین حسینی طهرانی از علما و عرفای معاصر، پس از تحصیلات ابتدائی، دوره آموزش مکانیک و ماشین سازی را گذراند. سپس به تحصیلات علوم دینی حوزوی روی آورد. در سال ۱۳۴۶ هـ ق، به قم رفت و در مدرسه حجتیه آنجا مقیم شد.وی از همان سالهای اول به جمع شاگردان علامه طباطبائی پیوست و در سطوح مختلف علمی و مجاهدات عملی در طی مدت ۷ سال از اساتید آنجا، بهره‌های علمی برد و تلاش‌های علمی دیگری از جمله استنساخ کتب ارزشمند داشت.وی برای تکمیل تحصیلات و علوم دینی در آغاز سن ۲۷ سالگی به عراق رفت و در نجف ساکن شد. در آنجا از محضر علما و فقهای بزرگ نجف کسب فیض کرد و بنا به توصیه علامه طباطبائی در ابتدا با شیخ عباس قوچانی (وصی قاضی طباطبائی) آشنا و در مسائل سلوکی و عرفانی حشر و نشر پیدا کرد و بعد به خدمت سید جمال الدین گلپایگانی و شیخ محمدجواد انصاری رسید. سرانجام وی به حضور سید هاشم موسوی حداد (از شاگردان سیدعلی قاضی طباطبائی) رسید و فصل نوینی را در زندگی توحیدی و عرفانی وی پدید آمد.وی به سال ۱۳۷۷ هـ ق، در سن ۳۳ سالگی بعد از رسیدن به اجتهاد به جهت ترویج شعائر دینی، بنا به دستور محمدجواد انصاری همدانی، به طهران بازگشت و به عنوان امام جماعت در مسجد قائم مشغول وعظ و ارشاد مردم و اقامه نماز شد. وی همیشه تشکیل حکومت اسلامی را یک وظیفه الهی می‌دانست. و در قضایای ۱۵ خرداد با سابقه آشنائی اش با آیت الله خمینی به همکاری و همفکری پرداخت. با پیروزی انقلاب و تاسیس حکومت اسلامی، در شکل گیری قانون اساسی و پیش نویس آن بر «حاکمیت اسلام و محوریت ولایت فقیه» تاکید و جهت تصویب آن در مجلس خبرگان تلاش نمود. وی در خلال ملاقات‌هایش با آیت الله خمینی، نقطه نظرها و پیشنهادهایش را توسط آیت الله مرتضی مطهری عرض کرد. او در سال ۱۴۰۰ هـ ق، به امر استادش (سیدهاشم حداد) به مشهد رفت و مدت پانزده سال آخر عمر خود در آنجا بود. در این مدت، علاوه بر ترویج دین و تربیت شاگردان و طلاب، به تالیف و نشر (دوره علوم و معارف اسلام) پرداخت و آثار بسیاری در همین زمینه از خود برجای گذاشت.علامه طهرانی، روز نهم ماه صفر سال ۱۴۱۶ هجری قمری در مشهد درگذشت. مدفن وی در قسمت جنوب شرقی صحن انقلاب (عتیق) در آستانه کفشداری می‌باشد.در کتاب معروف خود نور ملکوت قرآن می‌نویسد: فردوسی با شاهنامه افسانه ای خود که کتاب شعر (یعنی تخیلات و پندارهای شاعرانه ) است خواست باطلی را در مقابل قران علم کند و موهومی را در برابر یقین بر سر پا دارد. خداوند وی را به سزای خودش در دنیا رسانید، و از عاقبتش در آخرت خبر نداریم. البته علامه طهرانی بیشتر بحثش روی این است که برخی دارند با تاکید بر مباحث ملی گرایانه مسلمین را از اسلام دور می کنند ..