تیمور گورگین

(1313 - 1402 هـ.خ)

پدرش «ملا کاس آقا چولابی» از مرثیه‌سرایان معروف در روستا‌های رشت آباد و چولاب بود.وی تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان رودکی رشت و دوره دبیرستان در مدرسه نوربخش و دبیرستان شهید بهشتی (شاهپور سابق) این شهر گذراند. از ۱۳۲۸ به شعر و نویسندگی روی آورد و از سال ۱۳۳۴ برای رادیو ایران ترانه ساخت.اشعار گیلکی او در سال۴۱ و ۴۲ در مجله پیام نوین به چاپ رسید و او با اسامی مستعاری، چون مورچه رشتی، مولانا رشتی و بی‌مخ میرزا ، به مطالب طنز و شوخی شعر می‌سرود. تیمور گورگین از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۷۱ به عنوان نیروی رسمی در موسسه و روزنامه اطلاعات و از سال ۱۳۷۱ هم به مدت ۶ سال با روزنامه همشهری همکاری کرد. وی گواهینامه درجه یک هنری (معادل دکتری) در رشته شعر را سال ۱۳۹۹ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کرد. «ستاره‌های کور»، مجموعه شعر «تیره روز»، «شعر و نوول»، «طاغوت در تابوت» مجموعه شعر «۴ دیوان دختر رشتی (دوبیتی گیلکی)»، «درخشان‌ترین شاهکار‌های شعرا»، «گلبانگ گیلان»، «امروز چه کسی می‌تواند شاعر باشد؟»، «سروده‌های کودکان» و «چگونه بنویسیم تا ایراد نگیرند؟» از کتاب‌های تیمور گورگین است. «پاچ لیلی»، «بنفشه گل»، «ایشاره»، «ستاره من»، «کشتی عاشق»، «آب طلا»، «دختر بهار»، «خانم گوله»، «تی عاشقم»، «افسوس»، «فریاد ماهیگیر»، «سفر»، «عروس زیباکنار» و «مهتاب شب» از سروده‌های اوست.