ایوو آندریچ

(1892 - 1975 م)

وی در سال ۱۹۶۱ برنده جایزه نوبل ادبیات شد.آندریچ که در تراونیک در اتریش-مجارستان، بوسنی و هرزگوین امروزی به دنیا آمد، در دبیرستان در سارایوو تحصیل کرد و در آنجا عضو فعال چندین سازمان ملی جوانان اسلاو جنوبی شد. پس از ترور آرشیدوک فرانتس فردیناند در ژوئن ۱۹۱۴، آندریچ توسط پلیس اتریش-مجارستان دستگیر و زندانی شد که مشکوک به دخالت او در این توطئه بود. از آنجایی که مقامات نتوانستند پرونده محکمی علیه او ایجاد کنند، او بیشتر زمان جنگ را در حبس خانگی گذراند و تنها پس از عفو عمومی برای چنین مواردی در ژوئیه ۱۹۱۷ آزاد شد. پس از جنگ، او در دانشگاه ها تاریخ و ادبیات اسلاوی جنوبی را مطالعه کرد در زاگرب و گراتس، در نهایت دکترای خود را دریافت کرد. در سال ۱۹۲۴ در گراتس. او از سال ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۳ و مجدداً از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۴۱ در سرویس دیپلماتیک پادشاهی یوگسلاوی کار کرد. در سال ۱۹۳۹ سفیر یوگسلاوی در آلمان شد، اما دوره تصدی او در آوریل ۱۹۴۱ با حمله به آلمان به رهبری آلمان به پایان رسید. کشورش اندکی پس از تهاجم، آندریچ به بلگراد تحت اشغال آلمان بازگشت. او در طول جنگ جهانی دوم، در شرایطی که برخی از زندگینامه نویسان آن را به حبس خانگی تشبیه کرده اند، در آپارتمان یکی از دوستانش آرام زندگی می کرد و برخی از مهم ترین آثار خود از جمله (پل درینا) را نوشت. پس از جنگ، آندریچ به تعدادی از مناصب تشریفاتی در یوگسلاوی، که از آن زمان تحت حاکمیت کمونیستی قرار گرفته بود، منصوب شد. در سال ۱۹۶۱، کمیته نوبل جایزه نوبل ادبیات را به او اعطا کرد و او را به جای نویسندگانی مانند جی آر آر تالکین، رابرت فراست، جان اشتاین بک و ای. ام. فورستر انتخاب کرد. کمیته به «نیروی حماسی که او با آن. مضامین را ردیابی کرد و سرنوشت انسان را برگرفته از تاریخ کشورش به تصویر کشید» اشاره کرد. پس از آن، آثار آندریچ مخاطب بین المللی پیدا کرد و به چندین زبان ترجمه شد. در سال های بعد، او جوایز متعددی را در کشور خود دریافت کرد. سلامتی آندریچ در اواخر سال ۱۹۷۴ به شدت رو به افول رفت و در مارس سال بعد در بلگراد درگذشت. در سال‌های پس از مرگ آندریچ، آپارتمان بلگراد که او بیشتر دوران جنگ جهانی دوم را در آن گذراند، به موزه تبدیل شد و گوشه خیابان مجاور به افتخار او نامگذاری شد. تعدادی دیگر از شهرهای یوگسلاوی سابق نیز خیابان هایی به نام او دارند. در سال ۲۰۱۲، امیر کوستوریکا، فیلمساز، ساخت یک شهر قومی را در شرق بوسنی آغاز کرد که به نام آندریچ نامگذاری شده است. آندریچ به عنوان تنها نویسنده برنده جایزه نوبل یوگسلاوی، در طول زندگی خود در کشور مادری خود شناخته شده و مورد احترام بود. در بوسنی و هرزگوین، که از دهه ۱۹۵۰ شروع شد و پس از فروپاشی یوگسلاوی ادامه یافت، آثار او توسط منتقدان ادبی بوسنیایی به دلیل تعصبات ضد اسلامی آنها مورد تحقیر قرار گرفت. در کرواسی، آثار او پس از انحلال یوگسلاوی در لیست سیاه قرار گرفت، اما در سال ۱۹۹۹ توسط جامعه ادبی بازسازی شد. او در صربستان به دلیل کمک هایش به ادبیات صربستان بسیار مورد توجه است. کتابشناسی : اکس پونتو (۱۹۱۸) تاریخ بوسنی (وقایع تراویک) (۱۹۴۲) پلی بر رودخانه درینا (۱۹۴۵) فیل وزیر (۱۹۴۸) حیات شیطان (۱۹۵۴) خانمی از سارایوو ،،، قصه‌ها ،،، بیقراری ،،، زیر درخت اولیس ،،، دختر خانم