کلیات اشعار مولانا فیض کاشانی

از مقدمه کتاب:
تجر و استادی ملا محسن فیض کاشانی در علوم دینی و کلام و فلسفه به پایه ای است که اشعار او را تحت شعاع قرار داده و در جامعه ادب بیشتر از او به عنوان دانشمند و فیلسوف و فقیه و مولف نام برده می شود تا شاعر و سخن پرداز. اگرچه مقام شعر در پهنه ادب به ویژه ادب فارسی تا آنجاست که پس از کلام خدا به گفتار بزرگانی چون حافظ، مولوی، سعدی و نظامی توسل می جوییم و گفتار و آراء این بزرگان را چون وحی منزل و حکمی ابدی و لایزال در سرلوحه دفتر زندگی جایگزین می کنیم. بهمین لحاظ توجه خاص ملامحسن فیض کاشانی به اشعار این بزرگان، به ویژه حافظ و مولانا تا حدی است که آشکارا می توان بر سلطنت و غلبه افکار این بزرگواران بر شعر فیض وقوف یافت.

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند / وندران ظلمت شب آب حیاتم دادند (حافظ)
خنک آن روز که از عقل نجاتم دادند / سوی آرامگه عشق براتم دادند (فیض)

از نمونه های آورده شده به خوبی می توان به میزان ذوق و هنر فیض پی برد و نگرش خاص او را به بزرگانی چون مولانا و حافظ شناخت.