سخنی درباره کتاب

بریده ای از کتاب:
سخن گفتن درباره کتاب دلیل آوردن برای آفتاب است و به خصوص در چنین جمعی که جمع کتاب است، فکر می کنم سخن زائدی باشد. جمعی که اساس کارش بر کتاب است و جمعی که وابسته به یک تمدن کتاب است، و جمعی که نمایده یک تاریخ است که دو تمدن جهانی بزرگ داشته: تمدن اسلام و تمدن ایران باستان. و می دانیم که تمدن و فرهنگ مبتنی بر کتاب است. و همچنین جامعه ای است وابسته به مذهبی که مذهبش بر کتاب استوار است و تنها مذهبی است که معجزه اش «کتاب» و نام کتابش «خواندنی» است و نخستین پیغامش «بخوان» و سپس بزرگترین ستایش خدایش در صفت کسی که تعلیم می دهد و چه تناسب خوبی که پیش از سخنرانی سوره «اقراء:» خوانده شد به دو مناسبت: یکی اینکه سوره «اقراء:» نخستین پیغامی است که پیامبر اسلام دریافت کرده و نخستین آیه کتاب او است و آغاز مذهب او. و بنابراین با آغاز کار انجمن کتاب متناسب است. و تناسب دوم که زیباتر است این است که این پیغام اگرچه در یک جامعه بدوی و در آغاز مخاطب واقعی این پیام مردمی بودند که جز شمشیر و شتر چیزی نمی شناختند، نخستین کلمه اش بخوان است و سپس اولین ستایشی که از خدای این مذهب می شود «ربک الاکرم» است، پروردگارت گرامی تر است. چرا گرامی تر است؟ که «الذی علم بالقلم» زیرا که پروردگارت کسی است که به وسیله قلم تعلیم می دهد، چه چیز را تعلیم می دهد؟ آنچه را انسان نمی داند. بنابراین آغاز با خواندن است...