نگاهی به عقاید کلامی علامه حلی و مولوی با توجه به مثنوی

مثنوی تنها یک کتاب ادبی یا عرفانی نیست، بلکه کتابی است که قرآن را در قالب شعر، تمثیل، برهان و عرفان تفسیر میکند. هنر مولانا در آن است که زلال معارف اسلامی را با عطر ادب ایرانی آمیخته و به تشنگان حقایق و سالکان طریق کمال عرضه میکند. مثنوی کتابی است که مورد توجه همه اقشار واقع شده است به خصلتهای بشر و روحیات انسان و مسائل روانی و اجتماعی بشر به ظرافت خاصی نگریسته است. و گهگاه نگاهها و موضعهای شخصی مولوی نیز در آن دیده میشود. با مطالعه مثنوی مشاهده میشود که باورهای کلامی مولوی در بسیاری از موارد با باورهای کلامی اشاعره مطابقت داشته و مغایر با باورهای کلامی شیعه امامیه میباشد با دقت در مفاهیمی چون توحید الهی، رویت سعیده، ذات وصفات الهی، قدم وحدوث قرآن، عدل الهی، جبر واختیار(توحید افعالی) ، قضا وقدر و.. در مثنوی مشاهده می شود که مولوی با صرف نظر از برخی باورها که نشات گرفته از عرفان اوست پیرو عقاید کلامی اشاعره و اهل سنت و جماعت است. مطالعه مثنوی همیشه دغدغهی خاطری برای اینجانب به وجود میآورد و آن تضادها و تعارضهایی بود که میان برخی از مفاهیم مذهبی در مثنوی و اعتقادات مذهبی شیعی وجود داشت. همین دغدغه عاملی شد که به مطالعه ی شرحها و نوشته هایی درباره ی مثنوی بپردازم و شناخت و جمع میان این تفاوتها، انگیزه ی انتخاب این موضوع برای نگارنده شد