حدیث بندگی و دلبردگی

دعا فقط صحنه خواندن خدا نیست ، که عرصه شناختن او هم هست ؛ مونولوگ نیست ، دیالوگ هم هست ؛ سخن گفتنی دو سویه است و در این مکالمه و مخاطبه است که هم انس حاصل می شود هم شناخت ؛ هم پالایش روح می شود ، هم تقویت ایمان ؛ هم دل خرسند می گردد ، هم خرد. و چنین است که آدمی به تمامیت خویش در محضر تمامیت طلب ربوبی حاضر می شود و نه دستار ، که سر را هم می بازد ، و نه به اضطرار عاقلانه ، که به اختیار عاشقانه می شکند. معشوق ، همه وجود عاشق را از دل وجان و خرد می خرد و استیفا می کند و این سودای خوش عاقبت در صحنه پر صفای دعا صورت می گیرد که سیرابی سیرت و سریرت در اوست. در دعا هم از نیاز عاشق سخن می رود ،هم از ناز معشوق ؛ هم از احتیاج این ، هم از اشتیاق او ؛ هم از انس ، هم ازخوف ؛ هم از محبت ،هم از معرفت ؛ هم از توبه و انابت ، هم از کرم و اجابت ؛ هم از احتیاجات معیشتی و زمینی ، هم از مطلوبات آرمانی وآسمانی ؛ هم از تسلیم هم از تعلیم. و چیست جز دعا که این همه نعمت و برکات از دامان و آستین آن سخاوتمندانه فرو ریزد و آن همه خدمات و حسنات که کریمانه که از دست او برخیزد؟