سه قطعه

هانتکه مفهوم بازی را در بازی کردن با مفاهیم بازیافته است. هر یک از این سه قطعه نمایشگر نوعی بازی است که نویسنده در یک موقعیت بخصوص مطرح می کند. فلسفه نمایش هانتکه در یافتن همین بازی خلاصه می شود. آنچه به بازیگر و کارگردان محول شده، همگام شدن با همین بازی است.
در واقع هر کدام از این بازی ها چیستانی است که جواب آن شاید ارزشی کمتر از بازی ای که برای کشف نتیجه آن می شود، دارد. خواننده این سه قطعه نیز به نوبه خود به این بازی کشیده می شود.
شاید کمتر نمایشنامه ای وجود داشته باشد که بتواند خواننده را به خودی خود به بازی دعوت کند.
در خواندن این متن ها خواننده بی اختیار به بازی خوانده می شود. و اگر بازی را نپذیرد، خود به خود از بازی کنار گذاشته می شود. او بازی را طبیعتا می بازد. امکان برد یا باخت در بازی در اختیار بازیگر است. به همین دلیل بازی های هانتکه بازی های مطلقند.