شرح احوال، آثار و دوبیتی های باباطاهر عریان

درود.
باباطاهر زاده‌ی یکی از آبادی‌های نورآباد می‌باشد که همگی لَک هستند.
۱۰ سال را در خرم آباد به فراگیری دانش می‌پردازد و از آنجا به همدان
میرود و در همانجا هم روی در نقاب خاک میکشد. در چامه‌های بوطاهر
از واژگان لکی بسیاری یاد شده، و نیز از لهجه‌ی لُری. چرا که، به هر روی،
در جایی زیسته که این دو تیره زندگی میکنن. به این دو بیتی دقت کنید:
مو که آشفته حالم چون ننالم
شکسته پر و بالم چون ننالم
همه گویند فلانی چند نالی
تو آیی در خیالم چون ننالم
(دوبیتی ۱۴۱)
دو واژه‌ی چون ننالم لَکی می‌باشد که اینگونه گفته میشه "چۆن نناڵم" که به چم
چگونه گریه و زاری نکنم میباشد. واژه مو هم در مردم جنوبی گفته میشه به چمِ
من. در نسخه‌ی "دوره شاه خُوشین" این بیت از باباطاهر اومده که در نسخه‌های
کنونی یافت نمی‌شود و تیره‌ی خود را نام میبرد:
مِ دَرویشم لَکِم اعجاز دِیرِم
مِ دوسی چُی خُوشی دمساز دِیرِم
مِ معشوقی وَ نوم فاطمه لُر [لَر]
صنوبر قامت و پِر ناز دِیرِم
(دوره شاه خُوشین، یزدان پناه ۱۱ و عسگری عالم، ۱۱۴)
برگردان:
من درویشی از قوم لَک و صاحب کرامات هستم.
من دوستی همانند شاه خوشین دمساز دارم.
من معشوقه‌ای به نام فاطمه لر،
صنوبر قامت و پُر ناز دارم
همان‌گونه که پیش‌تر گفتم، این چامه‌سرای شیرین‌سخن
۱۰ سال را در خرم آباد به فراگیری دانش گذراند،شاه خوشین
یکی از بزرگان لرستان بودن که با باباطاهر پیوندی جدانشدنی
دارد. گویا از مصرع نخست یعنی "مِ درویشم" پیداست که از
یارسان‌های آن زمان بودن که الحق هستند.
بهرحال، چنان که بایسته و شایسته بوده در کتاب اهل تصوف
به این چامه‌سرا پرداخته نشده.
بدرود.

به واقع برهنگی از تعلقات چه زیبا و افسون کننده است. لیکن کار هر سالکی نیست . به یاد گفته مولانا افتادم در دفتر اول :
پرده بردار و برهنه گو که من می نخسبم با صنم با پیرهن
گفتم ار عریان شود او در عیان نی تو مانی نی کنارت نی میان

غریبی بس مرا دلگیر دارد
فلک بر گردنم زنجیر دارد
فلک از گردنم زنجیر بردار
که غربت خاک دامنگیر دارد