خلوت حضور

مسلما تمام جوانان (و افراد خرد تر و یا کلان تر) که در جنگ 8 ساله به نحوی جان خودشون رو برای دفاع از کشورشون از دست دادند افرادی قابل احترام، شجاع و وطن پرست بودند. و استقلال و یکپارچگی امروز کشور مرهون جانفشانی و دلیری یک یک آنهاست .اما این اسطوره سازی ، معصومیت مطلق و از خودگذشتگی افراطی که در این کتاب (و کتابهای خاطرات مشابه) در توصیف این افراد بکار رفته و مرسوم است نه تنها به احترام و ارزش آنها نمی افزاید بلکه غلو بیش ار حد باعث عدم باورپذیری شخصیت چنین افرادی میشود. فرد مورد اشاره در این داستان طوری توصیف شده که گویا فرشته ای معصوم بوده که از آسمان به ایران نازل شده و فکر و هدفی جز جان دادن نداشته و به زندگی و همسر و فرزند هیچ دلبستگی نداشته. مضافا انسان سالم و متعادل انقدر مشتاق جان دادن نیست که عروسی واقعی خود رو در خون خویش غلتیدن بداند بلکه در این اندیشه است که دشمن را باقدرت شکست داده و مانع پیشروی و پیروزی دشمن شوند و در ضمن تا حد ممکن از جان حود محافظت کند تاهمسر و فرزندانش بواسطه بی مسئولیتی و خودخواهیش در شوق کشته شدن، عمری در حسرت پدر و همسر نسوزند. ضمنا ایشان در سن 31 سالگی شهید شدند ولی تماما صحبت از کلاس درس و منبر و آموزگاری ایشان بوده، آیا افرادی مسنتر با تجربه آموزگاری بیشتر در حوزه وجود نداشتند که ایشان تعلیم طلبه ها را به عهده گرفتند؟