خاطرات صدر الاشراف

احمد کسروی در کتاب سرنوشت ایران چه خواهد بود به‌. شدت به محسن صدر و کارهای او در زمان نخست‌وزیری تاخته‌است:
دربارهٔ صدرالاشراف ما هرچه انصاف به خرج دهیم باز چند ایراد بزرگی به او وارد است: نخست او نام بدی در تاریخ مشروطه به یادگار گذارده. در آن روزی که مردان غیرتمند در برابر استبداد بالا افراشته، برای استوار گردانیدن بنیاد مشروطه می‌کوشیدند، این مرد در نتیجهٔ نافهمی و غرض‌ورزی با مشروطه خواهان دشمنی نموده، افزار دست هواداران استبداد گردیده، عضو انجمن آل محمد بوده، در باغشاه مستنطقی کرده. این بدنامی نبایستی فراموش گردد. دوم صدرالاشراف مرد بی دانشی است که نه چیزی از زبان‌های اروپا می‌داند و نه از اوضاع جهان آگاه است. دانسته‌های او بیش از اندازهٔ یک پیش‌نماز محله‌ای نیست. سوم بسیار کهنه‌اندیش است. در واقع یک آخوند حسابی است و به خرافات عامیانه پابند است. چهارم این مرد با نداری وارد میدان زندگی شده و اکنون دارای ثروت هنگفتی می‌باشد. یک مرد وقتی که به کارهای اجتماعی دخالت کرد و در اداره‌های دولتی دارای مقامی بود، تحصیل ثروت برای او دشوار نخواهد بود. لازم نیست رشوه بگیرد. غیر از رشوه راه‌های استفاده فراوان است. چیزی که هست، باید مصالح کشور را زیر پا گذاشته، همه را قربانی استفاده گرداند. باید وظیفهٔ خود را فراموش سازد. از این راه است که می‌توان ثروتمند گردید. این است کسانی که از دخالت در کارهای اجتماعی ثروت پیدا کرده‌اند، حسن عقیده به آن‌ها نتوان داشت. این‌ها عیب‌هایی است که در محسن صدر هست و جای انکار هم نیست… در این دو سال و نیم، دولت ـ یا بهتر بگویم این یکدسته وزراء ـ رفتاری کرده‌اند که به همه ثابت نموده‌اند به آزادی و دموکراسی احترامی قایل نیستند و اگر روزی فرصت یافتند با آزادیخواهان هیچ‌گونه بدرفتاری دریغ نخواهند داشت. مخصوصاً در کابینهٔ صدر این مسئله محرز گردید. به هنگامی‌که هنوز به کابینه رأی اعتماد داده نشده بلکه زمینه هم آماده نگردیده بود و در میانه اقلیت و اکثریت کشاکش می‌رفت، آقای صدر بی‌باک و بی‌پروا دست بکار گشاد و با مخالفین خود به هرگونه بدرفتاری برخاست. کارهایی‌که این آخوند محلاتی در زمان نخست‌وزیری خود کرد، همه می‌دانند و نیاز به گفتگو نیست. من می‌خواهم تنها این بگویم که رفتار صدرالاشراف یک‌درسی به آزادیخواهان داد، یک معنای نافهمیده‌ای را به آنان فهمانید، آن اینکه اگر آرتش‌های متفقین از ایران بروند، اختیار کشور در دست امثال صدرالاشراف خواهد بود و آن‌ها نه تنها بساط آزادی را خواهند درچید، دستگاه انگیزیسیون برپا کرده جلو اندیشه و عقیده را هم خواهند گرفت. شاید کسانی نمی‌دانند که صدرالاشراف دست بکار انگیزیسیون هم زده بود. در دادسرا پرونده‌ها تشکیل می‌یافت، چرا که فلان نویسنده فلان کتاب‌ها را نوشته‌است…