ایل ناشناخته: پژوهشی در کوه نشینان سرخی فارس

توجه: حاشیه های کتاب توسط آقای عبدالله شهبازی نوشته شده است.

سُرخی یکی از ایلات کوه نشین جنوب ایران است.
ایل سرخی مرکب از شش طایفه‌است به نام‌های: ناصرو، بُگی، دهدار، جهین (جیحون)، شکره و جبارزار. نام این ایل در گویش محلی «سُهری» است و در دهه‌های اخیر به «سُرخی» معروف شده‌است. این ایل در منطقه کوهمره سرخی زندگی می‌کند. طبق برخی پژوهش‌ها، ایل سرخی از کهن‌ترین طوایف ایرانی است و قدمت آن به دوره ساسانی می‌رسد. عبدالله شهبازی، مردم‌شناس و پژوهشگر ایلات و عشایر ایران، در کتاب مقدمه‌ای بر شناخت ایلات و عشایر معتقد است که ایل کنونی سرخی همان طایفه «سهرکی» است که نام آن در متون اولیه اسلامی ذکر شده و در «رم دیوان» اقامت داشته‌است. (بنگرید به: رموم فارس). مرکز استقرار طوایف شش گانه سرخی در دوره آل بویه در قلعه سهری بود. بقایای این قلعه باستانی در نزدیکی فیروزآباد موجود است. آخرین رئیس ایل سرخی حبیب الله شهبازی (۱۲۹۵-۱۳۴۳)(از طایفه ناصرو) بود که به علت شورش علیه حکومت پهلوی در مهر ۱۳۴۳ تیرباران شد.

روسای ایل:
ملا شهباز سرخی
ملا مهدی سرخی
ملا سرمست خان سرخی
علی خان سرخی
باباخان سرخی
مسیح خان سرخی
حبیب الله شهبازی