دیوان عطار نیشابوری

فرید الدین عطار (۶۱۸ – ۵۴۰ ق) علاوه بر آثاری همچون منطق الطیر،‌الهی نامه، مصیبت نامه و اسرار نامه، دیوانی مشتمل بر اشعار پرشور عرفانی دارد. مذهب عطار شیعه اثنی عشری بوده و به علوم دینی از قبیل حدیث و روایات احاطه کامل داشته است. اشعار او سرشار از تسلطش بر تفسیر، حکمت، موسیقی و نجوم است. همچنین با دقت در آثار عطار به تاثیر وی از قدما می توان پی برد. بعد از وی نیز شاعران زیادی از جمله سعدی، حافظ، مولانا و خواجو به استقبال اشعار او شتافته اند. دیوان او شامل غزلیات، قطعات، ترجیعات، ترکیبات و فتوت نامه است. غزلیات عطار شامل مضامین عرفانی و شرح حال بزرگان عرفان و مشایخ صوفیه است و از میان عرفا، گویی با ابوسعید ابوالخیر قرابت و انس بیشتری داشته است. کتاب حاضر با مقدمه و تحشیه محمود علمی اولین بار توسط انتشارات علمی در سال ۱۳۵۶ به چاپ رسید.