کودکان آب و گل

:-)
درود
کیست آن که به پیش می راند،
قلمی را که بر کاغذ می گذارم؛
در لحظه ی تنهایی؟
برای که می نویسد
آن که به خاطر من قلم بر کاغذ می گذارد؟
این کرانه که پدید آمده از لب ها، از رویاها،
از تپه‍یی خاموش، از گردابی،
از شانه یی که بر آن سر می گذارم،
و جهان را
جاودانه به فراموشی می سپارم.
......
کسی در اندرونم می نویسد، دستم را به حرکت در می آورم،
سخنی می شنود، درنگ می کند،
کسی که میان کوهستان سر سبز و دریای فیروزه گون گرفتار آمده است.
او با اشتیاقی سرد،
به آن چه من بر کاغذ می‍آورم می اندیشد.
در این آتش داد،
همه چیز می سوزد.
با این همه اما، این داور
خود
قربانی است؛
و با محکوم کردن من خود را محکوم می کند.
به همه کس می نویسد؛
هیچ کس را فرا نمی خواند؛
برای خود می نویسد؛
خود را به فراموشی می سپارد.
و چون نوشتن به پایان رسد،
دیگر بار
به هیأت من در می آید.