گریز دلپذیر

رمانی کم حجم و لاغر که از گریز چهار برادر و خواهر می‌گوید. این خواهران و برادران که به عروسی یکی از اقوام خود دعوت شده‌اند با شیطنتی که از سن و سال آنها فاصله دارد،‌ دست به گریز می‌زنند تا برای چند ساعتی هم که شده، از نقش انسان‌های بالغ دور شوند.
در این کتاب، راوی و نویسنده یکی می‌شوند و گاوالدا در نقش یکی از خواهران چنان ورود پیدا می‌کند که تمامی علایق و سلایق خود به نوع لباس، موسیقی،‌ رفتارهای اجتماعی و افراد مورد علاقه‌اش به خواننده معرفی و شاید تحمیل می‌نماید. موجی از نام‌ها و برندهای معروف ذهن و چشم خواننده را پر می‌کند. این امر به خودی خود مشکلی ایجاد نمی‌کند اما اگر نویسنده بداند که اثر ادبی‌اش، روزی به زبان‌های دیگر ترجمه خواهد شد از ورود نام‌ها و اسامی آوازها و اشخاص، آن هم تا این حد، باید پرهیز کند.
نکته‌ی دیگر این است که با وجود آنکه آنا گاوالدا در کتاب‌های دیگر خود کمتر به زیاده‌گویی و مونولوگ‌هایی از این دست می‌پردازد اما در کتاب "گریز دلپذیر" عنان قلم از کف او رها شده و نویسنده را به دنبال خود می‌کشد و وی را در دام زیاده گویی می‌اندازد.
موجی از عصبیت نیز در این اثر به خوبی نمایان است. نوک پیکان حمله‌ی گاوالدا کسانی هستند که مدام تلاش دارند دیگران را برده‌ی خود سازند. همان قماش افرادی که بر خلاف خانواده‌ی او، اهل کتاب و مطالعه و موسیقی نیستند و همه چیز را در پس پرده‌ای از تندی و عصبانیت به دست می‌آورند.
در لابه لای صفحات کتاب آمده است: « سیمون ( برادر بزرگ‌تر خانواده)‌ هم مثل ماست، از جر و بحث‌های آخر مهمانی خوشش نمی‌آید ، از جنگ و دعوا به شدت می‌هراسد و از روابط مبتنی بر قدرت می‌گریزد. می‌گوید هدر دادن انرژی است و باید نیروی خود را برای مبارزه‌های حیاتی‌تر حفظ کرد و این که آدم‌هایی مثل پدر زنش جنگ را از پیش باخته‌اند... (اما) شرم دارم ، چون ما آن روز نبرد را باختیم. ما هنوز هم آدم‌های نبرد باخته‌ای هستیم. پاسخ دندان شکنی به حرف‌های آن کاسب لعنتی که هرگز نمی‌تواند دورتر از نوک دماغش جایی را ببیند، ندادیم... چرا هر چهارتای ما این طور هستیم؟ چرا آدم‌هایی که بلندتر از دیگران فریاد می‌زنند ، ما را می‌ترسانند؟ چرا احمق‌هایی که رفتار تهاجمی دارند، سبب می شوند دست و پای خود را گم کنیم؟ مشکل ما چیست؟ مشکل از تربیت شایسته‌ی ماست که لحظه‌ای راحت‌مان نمی‌گذارد؟
چیزهای زیادی در سر ماست. چیزهای بسیار دورتر از قار و قور شکم این نژادپرست‌ها. در سر ما پر است از موسیقی، کتاب‌ها، راه‌ها ، دست‌ها، آشیان‌ها.... کافی است که روح خویش را به تباهی نکشیم. کافی است که برای بحث با آدم‌های تهی خود را به زحمت نیندازیم. بگذار از خشم نفله شوند. ( برگزیده از صفحات 40 تا 45 کتاب)

دو خواهر به همراه برادرشان و همچنین همسر برادرشان به سمت یک مراسم عروسی حرکت می کنند. اواسط مراسم دو خواهر و یک برادر تصمیم می گیرند تا از عروسی بگریزند و گریز دلپذیری به برادر کوچکترشان که در شهر دیگری است بزنند...!