سایه

زن دوم (در تاریکی و نگاهش رو به بالا .... به نور موضعی نگاه میکند).. همه ی ما زندونی یه اسم و یه چهره شدیم ... این آینه بود که به ما خیانت کرد .... اون فرم ابروها و شکل لب¬ها که فریبنده بود و تنها نمایش ممکن زیبایی بود. اما من خودمو به شکل تو نقاشی کردم که زیبا بشم. اون حالت چشمها که فریبنده بود من رو فریب داد. قرار بود زیباتر از همه باشم و زیباترین زن شدم و تو من رو فریب دادی.... حالا چشم هام کشش چشم های تو رو داره... پلک هام آرایش تو رو گرفته... من شبیه ترینم به تو.... شکل من شدی تو و من اسمم رو از دست دادم و شناسنامه م رو از دست دادم و اینطور شد که هویتم رو از دست دادم. پرویز عاشق من نبود ... عاشق اون فرم لب ها و چشم ها بود که مال من نبود و نقاشی شده بود رو صورت من .... صورتی که همیشه با من بیگانه بود.. اما اسیرم کرده بود...... کاش یه راه فراری بود.... یا اینکه قرار بوده اینجوری بشه . ... من اسیر جنگ با تو شدم ... تو چهره ی دوم من ..... اسیر جنگ با تو شدم من.... اسیرم کردی ... چون شبیه من بودی... چون باید به همه میگفتم که تو با من فرق داری و من خودمم .... تو موجود دیگه ای هستی.... از من نیستی.....حالا دیگه فقط دلم میخواد که از دست تو راحت بشم ... چون ناچارم.... باید بگم خودمم... من پردیسم.... خودممم.... چی میشه برام مهم نیست ... مهم اینه که من تو رو با دستای خودم از بین میبرم و از دست تو خلاص میشم..... تاس این بازی از پیش ریخته شده بود .... بازی تمام زن های یک مرد یا بازی تموم زن های دنیا که همشون هم شکل اند و نمیتونن هویتی داشته باشن... اما شاید من با بقیه فرق دارم..... این من بودم که پرویز عاشقش بود.... من بودم که کشتمش.... من بودم که زن های پرویز رو کشتم... و بازی تمام زن های پرویز..... باید یه جایی تموم بشه.... اما پرویز فقط عاشق من بود .... اون چهره فقط به من تعلق داشت .... فقط و فقط به من....حالا من بازی تموم این زن ها رو تموم کردم و میکنم....... (نور تکمیل میشود)