رزا جمالی

زن دوم (در تاریکی و نگاهش رو به بالا .... به نور موضعی نگاه میکند).. همه ی ما زندونی یه اسم و یه چهره شدیم ... این آینه بود که به ما خیانت کرد .... اون فرم ابروها و شکل لب¬ها که فریبنده بود و تنها نمایش ممکن زیبایی بود. اما من خودمو به شکل

تک سلولیِ ساعت چیزی به اشتباه می میرد و آفتاب که نم برداشته است ، خیس و مات است اگر به این خطوط ادامه دهم؛ آن شیء منجمد که اسیرِ دست توست به اشتباه می لغزد و گرنه چندی ست که روز به پایان رسیده است. پوک به خانه که می رسم چندی