به نرمی باران: جشن نامه فریدون مشیری

به کوشش: علی دهباشی

از پیشگفتار:
نیم قرن است که شعر فریدون مشیری در فضای شعر ایران و فارسی زبانان جهان حضوری خاطره انگیز دارد. حضوری که در هر برهه اش خاطرات خاص خود را برای ما داشته و تداعی می کند. مشیری شاعر سیاسی یا به تعبیر برخی «متعهد» نیست. اما هشیار نسبت به اوضاع زمانه در سطح ملی و جهانی است. او تعهد به جان آزاد انسانی دارد نه تعهد در قالب فرقه یا گروهی خاص. مشیری در بهترین توصیف از زمره شاعرانی است که مستقیماً با عواطف آدمی سر و کار دارد و به شدت از نومیدی دوری می کند و به انسان امیدوار است. سروده هایش نگاه شاعری است که رنج و دردش به ابعاد جهان وسعت و عمق دارد و بازتاب آن به لطافت اندیشه و زیبایی و روانی کلام آمیخته است. مشیری در جایی میگوید: «شعر باید شوری، شوقی ،حالی، تاثری، نیرویی غروری در ذهن، در جان و در وجود من برانگیزد. باید مرا شگفت زده کند، مست کند، بیدار کند، کشف شاعر باید مرا از من برباید.»
آشنایی مشیری با سنتهای شعر فارسی که با خلافیتهای نو در شعر فارسی همراه است وی را دارای زبانی شفاف، زلال و ساده کرده است که در برخی از وجوه شعرهایش فاخر نیز هست. شعر مشیری با موسیقی پیوندی تنگاتنگ دارد و آهنگ کلام و اوزان موسیقایی عنصری اساسی در شعر وی به شمار می رود لذا این جنبه شعر مشیری در میان شاعران نوپرداز کمتر بدیل داشته و حتی می توان ادعا نمود که یگانه است...