اسرائیل و فلسطین

[quote='Ariarman']جناب Sodeh335 عزیز، خدای کپی پیست! در جواب شما و همفکرانت همین بس که این کتاب تا این لحظه مورد تنفر 10 نفر قرار گرفته و امتیازش 3 هست [/quote]
اگه به مدارک و اسناد مستند کپی پست می گین باکی نیست چرا که حقایقی غیر قابل انکار هستن . در این که به جای دلیل آوردن فقط بلد هستین مزه پرونی کنین جای تردیدی نیست . شما برو خوش باش :)):)):)):)):)):));-)

جناب Sodeh335 عزیز، خدای کپی پیست! در جواب شما و همفکرانت همین بس که این کتاب تا این لحظه مورد تنفر 10 نفر قرار گرفته و امتیازش 3 هست :D:))(!)

کاربر محترم ! دیدگاه شما به علت توهین به نویسنده کتاب حذف شد . آیا بهتر نیست به جای اسم گذاشتن برای نویسنده ، از دلایل مستند برای بیان عقایدتون استفاده کنید؟
[edit=گیلدخت]1393/01/28[/edit]

من مدتی درباره فلسطین و چرایی حل نشدن مشکل آن تحقیق کردم و آخرش به این موضوع رسیدم که اولا مشکل فلسطین یک امر بین المللی است در چرایی بین المللی شدن این مشکل باید گفت:مشکل مسلمانان و غربی ها در فلسطین و حمایت هرکدام از یک طرف ماجرا و پیچیده شدن اوضاع آن چندان ربطی به حقوق بشر و کشتار فلسطینی ها یا یهودی ها ندارد و یک موضوع عمیقا ایدئولوژیک و ریشه در تاریخ و حتی افسانه ها دارد که البته این نیتها همواره در پشت جملات زیبایی از نوع دفاع از حقوق فلسطینی ها و یهودیان و ... پنهان شده است.امروزه اگر بنا بر فرض هر دو طرف یهود و عرب فلسطینی رضایت به صلح و تقسیم فلسطین هم بدهند باز هم طرفین دعوا(برخی از دولتهای عربی و ایران و واحتمالا ترکیه و پاکستان و... از یک طرف و دولتهای غربی از طرف دیگر ) به این صلح رضایت نخواهند داد.
شاید در بدو امر تعجب آور باشد که در جهان قرن بیست و یکم، تاریخ و حتی افسانه های گذشته در موضوعی امروزی مداخله میکنند و آن را پیچیده میکنند، ولی موضوع فلسطین نمونه ای برای این امر است.فلسطین از قرنها پیش،موضوع رقابت بین ادیان و پیروان آن و جهان معاصر موضوع رقابت غرب و مسلمانان بود. یکی از انگیزه های جنگهای دویست ساله صلیبی بر سر فلسطین بوده است. آن هم نه تنها تملک یک سرزمین کوچک بلکه به عبارتی امروزی تر برای "رو کم کنی نظامی" طرف مقابل بود. جایی می خواندم که پس از جنگ جهانی اول، و فروپاشی عثمانی و قیمومیت فرانسوی ها بر سوریه،ژنرال ارشد فرانسوی بر سر قبر صلاح الدین ایوبی در دمشق رفته و فریاد میزند:" ما بر گشتیم صلاح الدین!" این جمله را نباید یک جمله ادبی تلقی کرد بلکه نمونه ای صریح و عریان از مشکلی است که مخصوصا گریبان فلسطین را گرفته است.

در پی این کشتار، اتحادیه عرب نیروهایی به مرز نزدیک قبیه ارسال کرد تا از کشتارهای بیشتر جلوگیری کرده و اسراییل را از حملات بعدی برحذر دارد. که موجب کاهش کلی کوتاهی از تهاجمات در مرز شد. پس از این واقعه اسراییل حملات خود را به اهداف غیرنظامی محدود کرد. در ۱۸ اکتبر ۱۹۵۳ وزیر امورخارجه آمریکا بیانیه‌ای را انتشار داد که کشتار قبیه را محکوم می‌کرد و در آن خواسته شده بود که مسئولات این واقعه باید پاسخگو باشند. در ۱۹ اکتبر نخست وزیر بن گوریون ادعا می‌کند که این حمله توسط مردم غیر نظامی اسرائیل انجام شده است. دولت اسراییل هیچگونه اظهار تأسفی از این واقعه در حالی که خون بی‌گناهی ریخته شده است ندارد و با تمام قدرت ادعای دست داشتن ۶۰۰ نفر نظامی اسراییل را در این حمله رد می‌کند. و برای اثبات این ادعا کمیسیونی را برای تحقیق روانه خواهد کرد. این حمله تبعات گسترده‌ای داشت نه تنها جامعه جهانی آن را محکوم کرد بلکه بسیاری از خود اسراییلیانی که با سیاست‌های ستیزه‌گرانه حکومتشان موافق نبودند آن را محکوم کردند. شورای امنیت سازمان ملل اسراییل را در قطعنامه ۲۴ نوامبر محکوم کرد و ایالات متحده کمک‌های اقتصادی به اسرائیل را موقتاً به حالت تعویق درآورد. بسیاری از مسلمانان از این حمله به عنوان کشتاری تروریستی یاد می‌کنند. آرین شارون در زندگینامه خود می‌نویسد با وجودی که تلفات از غیرنظامیان بودند و این مایه تأسف است ولی بعد از عملیات قبیه مشخص شد که نیروهای اسرائیل قادر هستند اهدافی را در پشت خطوط دشمن مورد حمله قرار بدهند.
در نهایت دولت اسرائیل مسئولیت اقدامات تلافی‌جویانه علیه جمعیت غیرنظامی دشمن را به عهده گرفت.

یگان‌های ارتش اسرائیل در روز ۱۴ اکتبر روستای قبیه را محاصره کردند. تعداد ساکنین این روستا در موقع کشتار ۲۰۰ نفر و تعداد سربازان اسرائیلی حمله کننده ۶۰۰ نفر بود.در ابتدا ارتش اسرائیل با توپخانه خود این روستا را بمباران کردند، سپس نیروهای اسرائیل به روستا حمله کردند و به طور ناگهانی به شلیک پرداختند و سقف خانه‌ها را بر روی ساکنان آن خراب کردند. بعضی اوقات نیز ماشین‌ها و کامیون‌های بمب گذاری شده را در اطراف ساختمان می‌گذاشتند و هرکس که قصد داشت از این ساختمان فرار کند، می‌کشتند.

از جنایات صهیونیزم
کشتار قبیه که در ۱۴ اکتبر ۱۹۵۳ (۲۲ مهر ۱۳۳۲ خورشیدی) توسط ارتش اسرائیل به فرماندهی آریل شارون صورت گرفت. در این کشتار ۶۹ فلسطینی کشته و تعداد مجروحین این حادثه معلوم نیست.

از جنایات صهیونیزم :
قتل عام مسجد الخلیل در روز عید فطر سال ۱۹۹۴ میلادی توسط باروخ گلدشتاین که یک یهودی آمریکایی الاصل ساکن اسرائیل بود در مسجد الخلیل روی داد. وی هنگامیکه نمازگزاران در حال سجود بودند با مسلسل از کنار یکی از ستونهای مسجد به روی آنان آتش گشود و در نتیجه ۲۹ تن را کشت و ۱۲۵ تن را زخمی کرد. وی نهایتاً توسط نمازگزاران دستگیر و کشته شد.

دوست محترم
واقعا اگه این کتاب چرت و پرته چرا وقتت رو هدر می دی؟
این کتاب نیست که چرت و پرته ، مشکل شما از یه جای دیگه ست . سر کتاب خالی نکن (!)

سازمان ملل در ابتدای ژوئن آتش بسی را برقرار کرد و در طول مدت همین آتش بس نیروی های رزمی اسرائیل شکل گرفتند. پس از چند ماه جنگ مجدد، آتش بس دیگری در سال ۱۹۴۹ شکل گرفت و مرزهای اولیه ای موسوم به خط سبز تعیین شد. به این ترتیب اسرائیل توانست ۲۶درصد دیگر از منطقه غرب رودخانه اردن را تصرف کند. اردن نیز بخش هایی از جمله کوهستان های وسیع جودیا و سمیرا را در اختیار گرفت که کرانه باختری نامیده شد. مصر نیز کنترل ناحیه باریکی از ساحل مدیترانه را در اختیار گرفته که با نام نوار غزه شناخته می شود. طی جنگ، دیوید بن گوریون که اولین نخست وزیر کشور تازه تاسیس اسرائیل شده بود سعی در انحلال شاخه نظامی هاگانا و گروه های ایرگان و لهی(Lehi) و ادغام آنها در ارتش کرد. این دو گروه شاخه های تروری مخفی تشکیل داده بودند و مسوول قتل یک دیپلمات سوئدی بودند. پس از آن جمعیت زیادی از اعراب از سرزمین های به اشغال درآمده یهودی رانده شدند. تعداد این آورگان بین ۶۰۰ تا ۹۰۰ هزار نفر تخمین زده می شود و رقم رسمی سازمان ملل در این رابطه ۷۱۱ هزار نفر است و تا به امروز نیز برخلاف نظر جامعه بین الملل و قطعنامه های متعدد سازمان ملل اجازه بازگشت به آنان داده نشده است. در طول یک سال پس از اعلان استقلال اسرائیل بازماندگان هولوکاست و یهودیان رانده شده از کشورهای عربی به این کشور مهاجرت کردند و در طول یک سال جمعیت این کشور بیش از ۶۰۰ هزار نفر افزایش یافت.