راهگشایان حاکمیت تورک بر ایران‌زمین

mosafer 17 نوشت:
آورده اند که :
اقوام تاتار و مغول و ترک که همراه چنگیز به ایران آمدند مردمى بیابان‌گرد و چادرنشین بودند که با چارپایان و گله‌هاى خود دنبال چراگاه‌ها و آبشخورها نقل مکان مى‌کردند. و
جه اشتراک قبایل و اقوام مختلفى که اردوهاى عظیم چنگیزخان را به‌وجود مى‌آوردند اطاعت از یاساى چنگیزى بود که مجموعه‌اى از احکام دربارهٔ کیفیت نظام کشورى و لشکرى و آئین
لشکرکشى و فتح بلاد و تشکیل قوریلتاى 'شوری' ها و انواع پاداش‌ها و مجازات‌ها و آداب زندگانى و قوانین مربوط به آن و قواعد شکار و جز آن را شامل مى‌شد. یاساى چنگیزى مدت‌هاى
دراز اساس انتظامات کشورى و لشکرى در ممالک تابع مغولان و از آن جمله در ایران بود و به همین سبب تأثیراتى در امور اجتماعى این کشور داشته و اصطلاحات آن مدت‌ها در آثار
نویسندگان و مؤلفان به‌کار مى‌رفته است. اگر چه بعدها غازان‌خان پادشاه مسلمان ایلخانى کوشید یاساى جدیدى در ایران باب کند لیکن اثر یاساى چنگیزى مدت‌ها کم و بیش بر جاى
مانده بود. بنابر یاساى چنگیزی، مغولان نمى‌توانستند القاب و عناوین داشته باشند. پادشاه فقط لقب 'قا‌آن' و 'خان' داشت.
در زمان حمله مغولان به ایران یکی از بی رحم ترین سردار آنان"بیلاخو خان " نام داشت به طوری که مخالفان خود را بعد از دستگیری به سادگی نمی کشت و یکی یکی انگشت های
آنان را قطع می کرد !!!در این بین یکی از سرداران ایرانی دلیر به نام "بآمشاد " که از نوادگان سردار بزرگ ایرانی یعنی "بومیه " بود که بر ضد او قیام کرد و در طی نبرد های بسیار
بالاخره دستگیر شد .4 روز از دستگیری او می گذشت و در حالی که چهار انگشت او از دست راستش قطع شده و تنها انگشت شصتش باقی مانده بود به کمک یارانش از زندان فرار
کرد و بعد از تجهیز قوای دوباره به جنگ "بیلاخو خان "رفت ،او را از پا در آورد و سپس ناحیه بزرگی از ایران را آزاد کرد و حکومت آن منطقه را به دست آورد .
مردم که سر از پا نمی شناختند به کوچه های شهر آمده و به احترام او 4 انگشت خود را جمع کرده و انگشت شصت خود را به یکدیگر نشان می دادند.
از آن پس این یک رسم شد و برای یادآوری به سربازان مغول "بیلاخ " نام گرفت !!!
و اگر کسی از کار کسی دیگر خوشش می آمد به او بیلاخ می داد .
کم کم این رسم به دیگر کشور ها نیز منتقل شد و از بیلاخ به بیلایک و سپس لایک تبدیل گردید .
حال این سوال پیش می آید چرا این حرمت در نزد ایرانیان به معنای بدی جا افتاده است ؟!
مغولان تا سالها بر ایران حکومت کردند آنها که تاب و تحمل این حرکت را در ایرانیان نداشتند هرکسی را که بیلاخ می داد به زندان می انداختند .از این رو ایرانیان به سربازان مغول
بیلاخ می دادند و فرار می کردند .این چنین شد که این رسم کم کم شکل بدی به خود گرفت .

pikopiko نوشت:
با سلام خدمت عزیزان فرهیخته و اهالی فکور کتابناک
اینطور به نظرم رسید که هموطنان تورک ما -اگر اشتباه نکنم- تنها قومی در میان ملت های جهان هستند که فاقد آثار باستانی می باشند. ناگهان این فکر به خاطرم رسید و گفتم اینجا که پاتوق ترک و تاجیک و...است بنویسم. چنانکه ترک های ترکیه هم فاقد آثار باستانی هستند. اصلا ترک ها فاقد آثار باستانی هستند. حتی در حد یک دیگ و دیگچه. به نظر خیلی عجیب می آید. شاید هم بنده اشتباه می کنم.
هرچند چندان هم مهم نیست. مگر ما ایرانی ها که بنای باشکوه تخت جمشید را از اجدادمان به ارث بردیم اکنون در کجای قافله تمدن قرار داریم. همان ها که تاریخ و تمدن ندارند حال و روزشان بهتر است.
عاقل به کنار آب تا پل می جست
دیوانه پا برهنه از آب گذشت

terter نوشت:
نقل است که آتاتورک در دیدار با رضا شاه به نیکی از فردوسی یاد کرد و گفته است که اگر ما شخصیتی مانند او می داشتیم اکنون زبان اجدادی مان را که پارسی باختری بود را حفظ می کردیم و دچار تهاجم زبان بیابانگردان ترک نمی شدیم . آتاتورک سپس با تحسین به رضا شاه گفته است که همه آرزوی من گسترش دوباره پارسی باختری در ترکیه است ولی افسوس که عوام بجای مانده از روزگار سلاطین عثمانی به آمیزه ای از اعراب و ترکان درآمده اند و سال ها زمان می برد تا دوباره اصلاح شوند . رضا شاه با شنیدن این حرف ها راه چاره را در توجه بیشتر به ادیبان و شاعران دانسته و از آن پس تا به امروز کتاب های شاعران ایران ( نظیر فردوسی ، حافظ ، سعدی ، مولوی و ... ) در ترکیه به چاپ های فراوان می رسد تا جایی که نسل کنونی در ترکیه شعر و ادبیات را با نام شاعران ایرانی و آثارشان می شناسد و در کتاب های درسی ترکیه نیز برای آشتی دادن مردم با پیشینه شان ذکر شده است که زبان ترکی یکی از لهجه های شاخه باختری زبان پارسی است که به مرور با تهاجم اعراب و ترک ها دچار ضعف و پریشانی شده است .