منظر پریده رنگ تپه ها

✔️ کازوئو ایشی گورو در کتاب منظره ی پریده رنگ تپه ها، روایت گر داستان زنی ژاپنی به نام اتسوکو است که اکنون به تنهایی در انگلیس زندگی و با غم و اندوه حاصل از خودکشی اخیر دخترش دست و پنجه نرم می کند. او که برای فرار از این غم، به خاطرات گذشته پناه آورده است، تابستانی داغ در ناگازاکی را به یاد می آورد، زمانی که به همراه دوستانش در تقلای ساختن یک زندگی جدید پس از دوران جنگ بود. اما وقتی که خاطره رابطه ی عجیبش با ساچیکو [زنی ثروتمند که در نهایت، آوارگی و بی خانمانی نصیبش شد] در ذهن اتسوکو زنده می شود، این خاطرات، شکلی عذاب آور و دردناک به خود می گیرند. منظره ی پریده رنگ تپه ها، اولین رمان ایشیگورو، سرشار از اتفاقات غیرمنتظره و دارای نثری بسیار جذاب است. اما مهم ترین خصیصه ای که پس از خواندن رمان منظر پریده رنگ تپه ها در ذهن مخاطب نقش می بندد، تعادلی است که کتاب، بین کمدی و تراژدی ایجاد می کند.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
«نیکی، اسمی که بالاخره روی کوچک‌ترین دخترم گذاشتیم، مخفف چیزی نیست؛ فقط توافقی بین من و پدرش. جالب این‌جاست پدرش بود که دنبال اسمی ژاپنی می‌گشت، و من شاید به خاطر این خودخواهی که نمی‌خواستم گذشته را به یاد آورم روی اسمی انگلیسی پافشاری می‌کردم. بالاخره با نیکی موافقت کرد، معتقد بود این اسم حال‌وهوایی شرقی دارد. نیکی امسال، در ماه آوریل، وقتی روز‌ها هنوز سرد بود و سوزن‌ریز باران بیداد می‌کرد، به دیدنم آمد. شاید هم می‌خواست بیشتر پیشم بماند، نمی‌دانم. اما خانهٔ من در بیرون شهر و سکوتی که آن را در بر گرفته بود، حوصله‌اش را سر برد، و چیزی نگذشت که آشکارا برای بازگشت به لندن بی‌تابی می‌کرد. بی‌حوصله به صفحه‌های کلاسیکم گوش می‌داد و خودش را با مجلات مختلف مشغول می‌کرد. تلفن مرتب برایش به صدا درمی‌آمد، از روی فرش جستی می‌زد – اندام لاغر و استخوانی‌اش به پیراهن تنگش چسبیده بود – و همیشه حواسش جمع بود که در را پشت سرش ببندد تا حرف‌هایش خدای نکرده به گوشم نرسد. بعد از پنج روز رفت…»