خ‍ی‍ال‍پ‍روری‍ه‍ای ت‍ف‍رج گ‍ر ان‍زواج‍و
امتیاز دهید
نویسنده:
ژان ژاک روسو
مترجم:
احمد سمیعی گیلانی
امتیاز دهید
کتاب ح‍اض‍ر ت‍ح‍ت عنوان «تفکرات تنهایی» و «خ‍ی‍ال‍پ‍روری‍ه‍ا» نیز م‍ن‍ت‍ش‍ر شده است.
از متن کتاب:
خیال پروریها در نظر اول خیال پروری نیست، بل مناقشاتی است که روسو با سرنوشتی که بدنبال او است و آزارش می دهد، سرنوشتی که سرانجام سخنان او را خواهد شنید دارد، چون مردمانی را که دیگر مستمعان او نمی توانند بود، مستقماً مخاطب نمی تواند ساخت و من غیر مستقیم نیز به آنان دسترس نمی تواند داشت. روسو حتی در آن هنگام که خود را کاملا در حال تسلیم و رضا می خواند و شاید می پندارد، حال تسلیم و رضا ندارد. وی دست بسوی خدایی ناشناخته دراز می کند. آیا این خدای ناشناخته همان وجدان لایزال خیر و شر است؟ آیا داوری آیندگان است؟ خیال پروریها با خود سخن گفتن است، اما باخود سخن گفتنی که برای شنیده شدن بزبان آمده است.
«پس اینک در این جهان خاکی تنهایم و دیگر برادری، انبازی، دوستی و همنشینی جز خود ندارم ... برای من همه چیز بروی این تیره خاکدان پایان یافته است.»
روسو بگفته خودش از دوماه باین سو، از توسل به آیندگان نیز نومید گشته و پانزده سال است (در جای دیگر می گوید بیست سال) که تعقیب و آزارش می کنند. وی تا آنجا که میسر بود در نخستین مرحلهٔ زندگیش نسبت به مردمان اعتماد داشته و این اعتماد ماجور بوده است. ناگهان به چنگال بد سیرتان افتاده و اعتمادش ثمره تلخ ببار آورده. طبیعت از هر آنچه که از جامعه ربوده میشود بهره میک شد. برای دوست داشتن گیاهان و جانوران و مناظر طبیعی هیچکس را آماده تر از آن کس که از مردمان بیزار است، نمی توان یافت. رفتار روسو موید این اصل بدیهی است. بگفته خودش، برای آنکه وی در خود فرو رود و به چیزهایی بپردازد که او را در برگرفته و از جامعه بیگانه بودند، تعقیب و آزار حریفان ضرورت داشت. روسو بعادت دیگر مردمان آنچه را که از خود او ناشی است به علتی خارجی منسوب می دارد...
از متن کتاب:
خیال پروریها در نظر اول خیال پروری نیست، بل مناقشاتی است که روسو با سرنوشتی که بدنبال او است و آزارش می دهد، سرنوشتی که سرانجام سخنان او را خواهد شنید دارد، چون مردمانی را که دیگر مستمعان او نمی توانند بود، مستقماً مخاطب نمی تواند ساخت و من غیر مستقیم نیز به آنان دسترس نمی تواند داشت. روسو حتی در آن هنگام که خود را کاملا در حال تسلیم و رضا می خواند و شاید می پندارد، حال تسلیم و رضا ندارد. وی دست بسوی خدایی ناشناخته دراز می کند. آیا این خدای ناشناخته همان وجدان لایزال خیر و شر است؟ آیا داوری آیندگان است؟ خیال پروریها با خود سخن گفتن است، اما باخود سخن گفتنی که برای شنیده شدن بزبان آمده است.
«پس اینک در این جهان خاکی تنهایم و دیگر برادری، انبازی، دوستی و همنشینی جز خود ندارم ... برای من همه چیز بروی این تیره خاکدان پایان یافته است.»
روسو بگفته خودش از دوماه باین سو، از توسل به آیندگان نیز نومید گشته و پانزده سال است (در جای دیگر می گوید بیست سال) که تعقیب و آزارش می کنند. وی تا آنجا که میسر بود در نخستین مرحلهٔ زندگیش نسبت به مردمان اعتماد داشته و این اعتماد ماجور بوده است. ناگهان به چنگال بد سیرتان افتاده و اعتمادش ثمره تلخ ببار آورده. طبیعت از هر آنچه که از جامعه ربوده میشود بهره میک شد. برای دوست داشتن گیاهان و جانوران و مناظر طبیعی هیچکس را آماده تر از آن کس که از مردمان بیزار است، نمی توان یافت. رفتار روسو موید این اصل بدیهی است. بگفته خودش، برای آنکه وی در خود فرو رود و به چیزهایی بپردازد که او را در برگرفته و از جامعه بیگانه بودند، تعقیب و آزار حریفان ضرورت داشت. روسو بعادت دیگر مردمان آنچه را که از خود او ناشی است به علتی خارجی منسوب می دارد...
آپلود شده توسط:
کته کتاب
1403/11/03
دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی خ‍ی‍ال‍پ‍روری‍ه‍ای ت‍ف‍رج گ‍ر ان‍زواج‍و
ژان-ژاک روسو (زادهٔ ۲۸ ژوئن ۱۷۱۲-درگذشتهٔ ۲ ژوئیه ۱۷۷۸) متفکر سوئیسی، در سدهٔ هجدهم و اوج دورهٔ روشنگری اروپا می‌زیست.
اندیشه‌های او در زمینه‌های سیاسی، ادبی و تربیتی، تأثیر بزرگی بر معاصران گذاشت. نقش فکری او که سال‌ها در پاریس عمر سپری کرد، به عنوان یکی از راه‌گشایان آرمان‌های انقلاب کبیر فرانسه قابل انکار نیست. اگر چه روسو، از نخستین روشنگرانی است که مفهوم حقوق بشر را بطور مشخص به کار گرفت، اما نزد او از این مفهوم تنها می‌توان به معنایی ویژه و محدود سخن به میان آورد. در مجموع باید گفت که وی رادیکال‌تر از هابس و جان لاک و شارل دو مونتسکیو می‌اندیشید. شاید به همین دلیل است که برخی از پژوهشگران تاریخ اندیشه، وی را اساساً در تداوم سنت فکری عصر روشنگری نمی‌دانند، بلکه اندیشهٔ او را بیشتر در نقد فلسفهٔ روشنگری ارزیابی می‌کنند. برای روسو، صرف نظر کردن انسان از آزادی، به معنی صرف نظر کردن از خصلت انسانی و «حق بشری» است. روسو تلاش می‌کند، نوعی هماهنگی میان آزادی فردی و جمعی ایجاد نماید. وی این کار را در اثر معروف خود قرارداد اجتماعی که در سال ۱۷۶۲ میلادی نوشته شد، انجام می‌دهد. یکی دیگر از کتاب‌های مهم روسو به نام امیل در زمینه تربیت کودکان است.(منبع: بوک نما)