تک گویی های واژن

روزی میدان تره بار تهران بزرگ رفته بودیم آنروز چیزهای عجیبی دیدیم . میدانیها ( البته اکثرشان ) به راحتی خواهر و مادر و زن همدیگر را خطاب قرار میدادند . مثلا میگفتند :
دیشب زنت با من بود فلان کار و بهمان کار را کردیم چقدر گوشتالو است تا صبح کمرم را شکست و ....
خلاصه براحتی از واژن و جاهای دیگر صحبت میکردند . من متعجب پرسیدم : این حرفها را با این صدای بلند به هم میگویید خجالت نمیکشید ؟
خیلی عادی گفتند : ما عادت کرده ایم و مانند آدمهای سیگاری اگر در روز این حرفها را به هم نگوییم انگار چیزی گم کرده ایم . گفتند از این کار لذت هم میبریم .
اما من بارها گفته ام باز هم میگویم خدا نکند قبح بعضی چیزها شکسته شود انسان بی آنکه خودش بفهمد بسیاری از چیزهایی را که تا دیروز زشت میشمرد بسیار هم زیبا خواهد دید .
تایلندی ها افتخار میکنند که فاحشه صادر میکنند و اگر مثلا کشوری واردات فاحشه را از این کشور کم کند نگران میشوند که نکند بیزینس این کار را از دست بدهند .
اگر مایل باشید من خاطراتی در این زمینه دارم که میتوان کتابها در موردش نوشت .

به گمونم یکی از عادات نادرستمون (مال هر جای جهان که باشیم... اصلن کره ی مریخ!) اینه که درباره ی همه جای بدنمون راحت حرف میزنیم و با افتخار نامش رو میبریم( مثلن میگیم: دستم زخمی شده...، یا گوشم، موهام، چشمم و... حالا هرچی شده...!) ولی همین که میرسیم به بخش حساس "آلت تناسلی"، بردن نام اون قسمت از بدن میشه ممنوع! اصلن زشته... تابوئه... یا هر چی که هست، نباید برده بشه اسمش...
.......
این کتاب رو دانلود کردم و چن صفه ای ازش خوندم، حس کردم که جای همچین کتبی تو ایران چقد خالیه... رسالت کتاب، تابو شکنی و از بین بردن بعضی احساسات بیهوده ی شرمِ ریشه کرده تو کل وجود ماست. (بویژه بانوان)
......
نخستین کسی هستم که به این کتاب امتیاز 6 میدم... سپاس از بهمن عبدی عزیز