چگونگی فعلیت یافتن باورهای دینی

.
دوستان همواره می‌‌گویند با مباحث مطرح‌شده به خوبی متوجه حقانیت دین و دستورات آن می‌شویم ولی چرا نمی‌توانیم نتیجه‌ی لازم را بگیریم و «دانایی» ‌هایمان به «دارایی» تبدیل نمی‌شود؟ مباحثی که در پیش رو دارید راهی است جهت تحقق امر فوق، تا إن‌شاءالله وارد عالَم قلب شویم و از دینداری خود میوه‌های شیرین بچینیم.
وقتی دل انسان راه نیفتد و گرفتار باشد، عقل او که از جلوه‌های دل اوست، گرفتار است و نمی‌تواند کار خود را درست انجام دهد و حق و باطل را درست تشخیص دهد. متأسفانه آن‌طور که باید و شاید در موضوع دل و قواعد آن کار نمی‌شود و از اسرار عمیق آن که ما را متوجه راه‌های ناگشوده می‌کند، محروم هستیم. در مباحثی که پیش رو دارید روشن می‌شود که غفلت از دل همان جهل به خود است، همان تذکری که امام الموحدین(ع) فرمودند: «مَنْ جَهِلَ نَفْسَهُ کَانَ بِغَیْرِ نَفْسِهِ أَجْهَل‏»[1] کسی که به خود جاهل است به غیر خود جاهل‌تر است.
در این کتاب سعی‌شده راه‌های عملی ورود به عالم قلب نشان داده شود تا از طریق قلب بتوان به عوالم غیب و ملکوت نزدیک شد و از انوار آن عالم بهره‌مند گشت.