در مغاک کتب و پلاستیک

پرسشی دائمی
در وجودت می ریزد.
عطش واهی درک،
غروری پیش از سقوط را می ماند
و گواه هولناک تنهایی اند
فریادهای شک.
شرایط خاکی ات
رهایی را محدود می کنند،
نه می توانی پر بزنی
نه خود را به آتش بزنی.
توهمِ وفور می دهند
نمونه های قلابی ی همه چیز،
و توهم قدرت،
دسترسی
به نشان های امتیاز.
همه چیز به فروش می رسد،
همه چیز، همه چیز:
مغز گربه ای که دیگر مسحور ماهی ها نمی شود،
حس آدمی،
تیغ جوجه تیغی،
قطرات باران،
کف دهان سگ های هار،
و این عصاره
که تو را می سازد.
پرسشی دائمی
در وجودت می ریزد:
این چه نمایشی است از آدمی
بی هیچ آدمی؟