در محضر آیت الله العظمی بهجت - کتاب دوم

مردان حق به وعده ی خود پا نمی زنند
جان می دهند و روز وفا جا نمی زنند...
در باغ معصیت که پر از خار بوته است
هرگز قدم ز بهر تماشا نمی زنند
یک دم فریب وعده ی دنیا نمی خورند
لب را به آب مانده ی دنیا نمی زنند
مانند چشمه صاف و زلالند و بی ریا
زیرا به حسن باطن خود پا نمی زنند
شاه و گدا به دیده ی ایشان برابرند
طعن از برای شه به گداها نمی زنند
پرده ز کار مردم عالم نمی درند
سنگی به سوی مردم رسوا نمی زنند
از آن زمان که گوهر خود را شناختند
خیمه در این خرابه چو عنقا نمی زنند

بسم الله الرحمن الرحیم
یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِى إِلَى‏ رَبِّکَ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً فَادْخُلِى فِى عِبَادِى وَادْخُلِى جَنتی
سوره فجر، ایات 27 تا 30
اگر دل انسان به «ذکر اللّه» مطمئن شد،
به خطاب "یاأیّتها النّفس المطمـئنّة"؛
(اى نفس آرام!) مخاطب مى‌گردد.
در روایت آمده است که مخاطب این آیه‌ى شریفه
حضرت سیّد الشّهدا ( ع) است.
" آیت الله بهجت "
آیت الله بهجت(رحمةُ الله علیه) تا بود ، هرگز اجازه نداد او را با القاب صدا کنند ، در رساله توضیح المسایل هم اجازه نداد بنویسند آیت الله ، و نوشتند : العـــبد محمد تقی بهجت
حتی بعد از وفات ایشان خواستند برای سنگ مزارشان بنویسند آیت الله ، اما نشد و نوشتند :العبـــد
امشب خواستم از مسجد فاطمیه بنویسم ، از صفوف به فشرده آن، از افرادی که از جاهای مختلف می آمدند و مشخص بود که بعضی ها حتی نمازخواندن را هم فراموش کرده اند ، و تنها برای دیدن عبد صالح خدا آمده بودند، از صدای جانسوز گریه هنگام نماز ، از چهره ای نورانی که با دیدنش آرامش عجیبی به سراغت می آمد، از فروتنی و اخلاق بی نظیر ایشان، از عظمت یاد آقا سید علی قاضی (رحمةُ الله علیه)
از کمک هایشان به مستمندان بنویسم یا از ساده زیستی ایشان
از چه بنویسم ، زمانه دگرگونه است
دو سال پیش خواسیتم ویژه نامه ای را برای درگذشت آیت الله بهجت منتشر کنیم ، اما به دلایلی نشد ،آن زمان یکی از همکاران آیه ای از سوره ملک را برایمان خواند که تاکنون به آن دقت نکرده بودیم و لرزه بر انداممان افتاد
قُلْ أَ رَءَیْتُمْ إِنْ أَصبَحَ مَاؤُکمْ غَوْراً فَمَن یَأْتِیکم بِمَاءٍ مَّعِینِ‏
آیه 30 سوره ملک
"بگو : به من خبر دهید اگر آبهاى (سرزمین) شما در زمین فرو رود چه کسى میتواند آب جارى در دسترس شما قرار دهد ؟"
به راستی بعد رفتن این بزرگان...
وَسَلَامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَیَوْمَ یَمُوتُ وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا
سوره مریم ، آیه 15
"و سلام بر او روزی که به دنیا آمد و روزی که می میرد و روزی که زنده برخواهد خواست"

خواندن دستورالعمل از عالم وارسته ای چون ایشان یک نیاز ضروری است

به ياد آن نازنين سفر كرده:
ایهاالناس جهان جای تن آسانی نیست
مرد دانا، به جهان داشتن ارزانی نیست
داروی تربیت از پیر طریقت بستان
کادمی را بتر از علت نادانی نیست
روی اگر چند پری چهره و زیبا باشد
نتوان دید در آیینه که نورانی نیست
شب مردان خدا روز جهان افروزست
روشنان را به حقیقت شب ظلمانی نیست
پنجهٔ دیو به بازوی ریاضت بشکن
کاین به سرپنجگی ظاهر جسمانی نیست
طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی
صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست
حذر از پیروی نفس که در راه خدای
مردم افکن‌تر ازین غول بیابانی نیست
عالم و عابد و صوفی همه طفلان رهند
مرد اگر هست بجز عارف ربانی نیست