قیام جاودانه

ای دوستان بیایید
اکنون زمان آن است
بر لب هزار تاول
صد نکته بر زبان است
پیک غم آمد و گفت
صحرا به خون کشیده
یاران به عرش رفتند
دلها به خون تپیده
جا مانده ایم هیهات
ما تشنه هم نبودیم
گر اهل عشق بودیم
ما نیز کم نبودیم
یارب هنوز بر دل
دارم امید قربت
باشم اگر تو خواهی
من هم شهید غربت

« اگر به فرض که هیچ دلیلی بر حقانیت و صلاحیت امام حسین(ع) نباشد، بعد آدم یک بار دعای عرفه بخواند، می شود به «حسین» ایمان نیاورد؟ نشناسدش؟ عاشقش نشود؟ دیوانه اش نشود؟
آیا چنین چیزی امکان دارد؟؟
اگر در جامعه ای فقط یک حسین و یا چند ابوذر داشته باشیم هم زندگی خواهیم داشت هم آزادی هم فکر و هم علم خواهیم داشت و هم محبت هم قدرت و سرسختی خواهیم داشت و دشمن شکنی و هم عشق به خدا...
«روشنفکری» از شیعه‌ای پرسیده بود : «این همه هیاهو و ابراز احساسات و تظاهرات و این همه «حسین حسین» و محرّم و صفر و همه هفته و همه ماه و همه سال چرا؟»
گفته بود: « ما مارگزیده‌ایم؛ درباره‌ی غدیر سکوت کردیم و گفتیم تاریخ خود می‌گوید که در حجّة‌الوداع – پرشکوه‌ترین نمایش مسلمین- در جایی که هم‌اکنون روشن است و در زمانی که معلوم است، خود پیامبر، علی (ع) را به رهبری معرّفی کرد و دیدیم که چگونه همه چیز را شستند و از بیخ زیرش زدند؛ این است که در مورد «عاشورا» مرتکب این اشتباه نمی‌شویم.
در شادی و غم، در عروسی و عزا، در آب خوردن و غذاخوردن، در گرسنگی و تشنگی و در همه حال «حسین حسین» می‌گوییم و عاشورا عاشورا و کربلا کربلا می‌گوییم تا نسلهای بعد از ما فراموش نکنند که بر شیعه چه گذشت و بدانند که بر شیعه چه می‌گذرد.
( علی شریعتی،مجموعه آثار، ج ۷، ص ۲۲۲)