چنین گفت زرتشت

خدا مرده است ...........

یک شاهکار البته نه برای همه کس . برای فهم ان باید بر روی جمله جمله ان فکر کرد8-)8-)

بهتر که چیزی ندانیم تا اینکه از همه چیز فقط نیمی را بدانیم! بهتر که به ذوق خویش دیوانه، تا به سلیقه دیگران عاقل باشیم.
////
آنکه همیشه شاگرد می ماند آموزگار خود را پاداشی به سزا نمی دهد.
////
مرد دانا در میان آدمیان چنان می گردد که در میان جانوران.
////
خستگی بود که خدایان و آخرت ها را همه آفرید: خستگی ای که می خواهد با یک
جهش، با جهش مرگ، به نهایت رسد، خستگی ای مسکین و نادان، که دیگر
خواستن نمی خواهد.
////
بوزینه در برابر انسان چیست؟ چیزی خنده آور یا چیزی مایه شرم دردناک. انسان در برابر ابرانسان همینگونه خواهد بود: چیزی خنده آور یا چیزی مایه شرم دردناک...
////
دیوانگان عاقل بهتر سخن می گویند.
////
آفریدن: این است نجات بزرگ از رنج و مایه ی آسایش زندگی . ما رنج و
دگرگونی بسیار باید تا آفریننده ای در میان آید.
گزیده هایی از کتاب "چنین گفت زرتشت" اثر "نیچه"

شاهکار بی چون و چرا یعنی "چنین گفت زرتشت ".
با خوندن این کتاب طرز فکرم راجب خیلی از مسائل عوض شد .

[quote='katana1']به گونه ای زندگی کن که خواهان آن باشی زندگیت بار دگر تکرار شود. این جمله ایست از نیچه لیکن یقین دارم که نیچه خواهان آن نبوده که زندگی اش دوباره تکرار شود زیرا که زندگی اش چیزی جز درد و اندوه و رنج و ضعف و ناتوانی نبود. او دائمآ در حال رنج و اندوه بود سرودی غمناک. میدانی چرا ؟ چون ضعیف و ناتوان بود. در آخر هم در نکبت و بدبختی و جنون جان داد همچون یک فاحشه پیر؛ و در کاغذ دیواری های خانه اش محو شد. با صدای رعد آسا میگویم که رنج و اندوه چیزی نیست جز ضعف ناتوانی و فقدان قدرت. قدرت چیزی که فیلسوف آن را نداشت و برای همین خوانندگانش را به کسب قدرت و گسترش آن تشویق میکرد. او باید میگفت قدرت من دیدن قدرت شماست.[/quote]
1.زبان نیچه استعاری است و منظور او از گفتن این جمله مفهوم بازگشت ابدی همان در تفکر نیچه است که استعاره ای است از آری گویی به زندگی
2.درد و رنج در تفکر نیچه جایگاه ویژه ای دارد. انسان تراژیک که می توان ادعا کرد همان ابرانسان نیچه است که نیچه از زبان زرتشت نوید آمدن آن را می دهد از درد و رنج و مخاطره گریزان نیست زیرا لازمه زندگی و حیات درد و رنج است و واپسین انسان(الگوی پست ترین انسان در تفکر نیچه) خواهان آسایش است.
3.نیچه حقیقت تماتم موجودات را در اراده معطوف به قدرت(خواست قدرت) میدانست که به زعم وی مقدم بر اراده معطوف به حقیقت که تاریخ فلسفه غرب از سقراط و افلاطون به بعد را دربرمی گیرد می باشد.
4.چنین داوری در مورد نیچه (البته اگه این ضعیفه نیچه خونده باشه) با صدای رعدآسا میگم تنها از یک فاحشه پیر بر می آید از یک ماده گراز

به گونه ای زندگی کن که خواهان آن باشی زندگیت بار دگر تکرار شود. این جمله ایست از نیچه لیکن یقین دارم که نیچه خواهان آن نبوده که زندگی اش دوباره تکرار شود زیرا که زندگی اش چیزی جز درد و اندوه و رنج و ضعف و ناتوانی نبود. او دائمآ در حال رنج و اندوه بود سرودی غمناک. میدانی چرا ؟ چون ضعیف و ناتوان بود. در آخر هم در نکبت و بدبختی و جنون جان داد همچون یک فاحشه پیر؛ و در کاغذ دیواری های خانه اش محو شد. با صدای رعد آسا میگویم که رنج و اندوه چیزی نیست جز ضعف ناتوانی و فقدان قدرت. قدرت چیزی که فیلسوف آن را نداشت و برای همین خوانندگانش را به کسب قدرت و گسترش آن تشویق میکرد. او باید میگفت قدرت من دیدن قدرت شماست.

بهر آن امده ام ک بسیاری را از گله بیرون کشانم.مردم و گله از من خشمگین خواهند شد و شبانان زردشت را دزد خواهند خواند.(نیچه)
تنها کسی ک یک قرن پیش , جای من ب دنیا امد, زندگی کردو فهمیده نشد.
.
.
و با فاصله ای صد سال من باز امده ام با این فرق ک من نیچه را دارم , اما نیچه مرا نداشت .

نیچه به خطابه‌اش ادامه داد: "دکتر برویر، آیا از خود پرسیده‌اید چرا همه‌ی فلاسفه بزرگ افسرده و عبوسند؟ آیا از خود پرسیده‌اید چه کسانی ایمن، آسوده و همیشه خوش رو هستند؟
من پاسخ می‌دهم: تنها آن‌ها که فاقد روشن بینی اند: مردم عامی و کودکان"!
"پرفسور نیچه، شما می‌گویید رشد پاداش رنج است... "
نیچه صحبتش را برید: "نه، نه تنها رشد. قدرت را نیز باید به آن افزود. درخت برای غره شدن بر بلندی اش، نیازمند هوایی طوفانی است. خلاقیت و اکتشاف نیز جز با رنج بدست نمی‌اید. در اینجا اجازه دهید از یادداشت‌های چند روز پیش خود نقل کنم. "
نیچه دوباره نوشته‌هایش را کاوید و خواند: "برای زایش ستاره‌ای رقصنده، باید آشفتگی و شوریدگی در درون خویش داشت. "

این کتاب بازکو کننده اندیشه مردی است که نه دغدغه دین بلکه ایمان را دارد ایمانی که در ÷س چهرها ÷نهان شده است نیازمند خداوند اندیشه است تا با واژاه ها رسوا سازد.همانند علی.ابوذر.شریعتی و سروش خدایی که در عین نیستی وجود مطلق است و در عین دوری نزدیک.<شاهسواری>

چنین گفت زرتشت اثر نیچه
ترجمه شخص دیگری خوندم...ولی به جرأت می توان گفت:مهم ترین ومشخص ترین دردی که نیچه به همراه دارد...درد دین است...درد بی دینی...درد دینی تحریف شده...دردینی که رهبرانش پشت آن قایم شده اند تاپیله شود به دور اعمالشان...
برای همین است که نیچه زرتشت را انتخاب کرد...