ما هیچ، ما نگاه
نویسنده:
سهراب سپهری
امتیاز دهید
ما هیچ، ما نگاه نام هشتمین و آخرین کتاب از هشت کتاب (مجموعه اشعار) سهراب سپهری است.
کتاب «ما هیچ، ما نگاه» شامل اشعار زیر است (به ترتیبی که در کتاب آمده):
ای شور، ای قدیم / نزدیک دورها / وقت لطیف شن / اکنون هبوط رنگ / از آبها به بعد / هم سطر، هم سپید / اینجا پرنده بود / متن قدیم شب / بی روزها عروسک / چشمان یک عبور / تنهای منظره / سمت خیال دوست / اینجا همیشه تیه / تا انتها حضور
بیشتر
کتاب «ما هیچ، ما نگاه» شامل اشعار زیر است (به ترتیبی که در کتاب آمده):
ای شور، ای قدیم / نزدیک دورها / وقت لطیف شن / اکنون هبوط رنگ / از آبها به بعد / هم سطر، هم سپید / اینجا پرنده بود / متن قدیم شب / بی روزها عروسک / چشمان یک عبور / تنهای منظره / سمت خیال دوست / اینجا همیشه تیه / تا انتها حضور
آپلود شده توسط:
Reza
1386/07/19
دیدگاههای کتاب الکترونیکی ما هیچ، ما نگاه
امروز ۱۵ مهر، زادروز این چامهسرای بزرگوار است.
یادش گرامی
سایه لیوان آب را
تا عطش این صداقت متلاشی
راهنمایی کن.
انسان در تنبلی لطیف یک مرتع
با فلسفه های لاجوردی خوش بود
در سمت پرنده فکر می کرد
با نبض درخت او می زد
مغلوب شرایط شقایق بود
مفهوم درشت شط در قعر کلام او تلاطم داشت
انسان در متن عناصر می خوابید
نزدیک طلوع ترس بیدار می شد
Baba sad rahmat be irpdf
روحش شاد.................
بال را معنی کن
تا پر هوش من از حسادت بسوزد.
ای حیات شدید !
ریشه های تو از مهلت نور
آب می نوشد.
آدمی زاد- این حجم غمناک-
روی پاشویه وقت
روز سرشاری حوض را خواب می بیند.
ای کمی رفته بالاتر از واقعیت!
با تکان لطیف غریزه
ارث تاریک اشکال از بال های تو می ریزد.
عصمت گیج پرواز
مثل یک خط مغلق
در شیار فضا رمز می پاشد.
من
وارث نقش فرش زمینم
و همه انحناهای این حوضخانه،
شکل آن کاسه مس
هم سفره بوده با من
از زمین های زبر غریزی
تا تراشیدگی های وجدان امروز.
ای نگاه تحرک !
حجم انگشت تکرار
روزن التهاب مرا بست:
پیش از این در لب سیب
دست من شعله ور می شد.
پیش از این یعنی
روزگاری که انسان از اقوام یک شاخه بود.
روزگاری که در سایه برگ ادراک
روی پلک درشت بشارت
خواب شیرینی از هوش می رفت،
از تماشای سوی ستاره
خون انسان پر از شمش اشراق می شد.
ای حضور پریروز بدوی !
ای که با یک پرش از سر شاخه تا خاک
حرمت زندگی را
طرح می ریزی !
من پس از رفتن تو لب شط
بانگ پاهای تند عطش را
می شنیدم.
بال حاضر جواب تو
از سوال فضا پیش می افتد.
آدمی زاد طومار طولانی انتظار است،
ای پرنده ، ولی تو
خال یک نقطه در صفحه ارتجال حیاتی