شرق اندوه

من از تو پرم ،ای روزنه باغ هماهنگی کاج و من و ترس
هنگام من است ، ای در به فراز ، ای جاده به نیلوفر خاموش پیام...

سایه شدم و صدا کردم
کو مرز پریدن ها دیدن ها ؟ کو اوج نه من دره او ؟
و ندا آمد : لب بسته بپو
مرغی رفت تنها بود پر شد جام شگفت
و ندا آمد : بر تو گوارا
باد تنهایی تنها باد...

به سراغ من اگر می آیید دیگر آسوده بیایید ، به گمانم دو سه وقتی است که ترک خورده چینی نازک تنهایی من ، من پریشان تر از آنم که به خود فکر کنم و تو حیرانتر از آنی که مرا درک کنی ، من چنان بی خبر از خویش و تویی بی خبر از ما که غریبانه ترین شعر در آیینه ما حیرانی ست...

دوستی ها کمرنگ؛ بی کسی ها پیداست؛ راست گفتی سهراب؛ آدم اینجا تنهاست ... !
و در این تنهایی سایه ی نارونی تا ابدیت جاریست...

باید امشب بروم من که از بازترین پنجره ها با مردم این شهر سخن گفتم حرفی از جنس زمان نشنیدم

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم...8-)

باید امشب بروم من که از بازترین پنجره ها با مردم این شهر سخن گفتم حرفی از جنس زمان نشنیدم

- آری ما غنچهء یک خوابیم
- غنچهء خواب؟ آیا میشکفیم؟
- یک روزی ، بی جنبشِ برگ!!
- اینجا؟
- نِی .. در درّهء مرگ
(خوابِ خوشی ست .. غنچهء سهراب)

من عاشق شعرهای سپهری هستم. روحش شاد

بسيار عاليست.

چی بگم هرچی بگم بازم کمه