در خاطر منی

سهیلی کسی نیست که اسمش رو شاعر کذاشت.....همین

وای این کتاب واقعاً زیباست...

اشعار مهدی سهیلی بهترین نمونه برای شعر مبتذل بعد از نیماست و بی مایگی و خودپرستی در آن موج می زند. سهیلی نه شعر نو را قبول داشت و نه دنباله روان متاخر شعر کلاسیک را و عقیده داشت بعد از بزرگانی نظیر سعدی و حافظ ، خودش بهترین شاعر ادبیات فارسی است، معاصرینش را که اصلا به هیچ می انگاشت. اگر حرف های من را باور ندارید می توانید مقدمه کتاب " اشک مهتاب " سهیلی را بخوانید . در آنجا ضمن ستایش بی حد و حصر از خودش ، شعر " جنبش واژه زیست " سهراب سپهری را عینا آورده و به تمسخر آن پرداخته است ؛ حال آن که آن شعر ، تنها شعر موجود در آن کتاب است و آن به اصطلاح اشعار خودش به ادبیات نوجوانان تازه عاشق شده شبیه تر است.

عالی ادامه بده !

کتابهای سهیلی یادآور دوران نوجوانی ...نامه های نوشته شده و نرسیده به مقصد...شب های دلهره ...روزهای که تنها به یک نگاه بسنده میکنی...لبخند های یواشکی...تلفن های رمز دار...تعصب های کور...رنجیدن های بی دلیل...
ای دختری که چشم تو دریای رازهاست...
چه روزای خوبی بود ولی افسوس زود گذشت
تا یه چشم به هم زدیم روز و هفته ها گذشت

من عاشق شعرم.شعرای مهدی سهیلی رو هم روست دارم اما بیشتر شعرای کلاسیکشودوست دارم

اشعار سهیلی رو سالهاست که می خونم ، این مرد بزرگ برای ادبیات ما زحمت فراوان کشیده ، روحش شاد.

سبک سروده های شادروان سهیلی کم و بیش سطحی و عامه پسند می نماید اما این نافی طبع ظریف و روح لطیف ایشان نیست. وی جز سرودن دستی در پژوهش و گردآوری مجموعه های شعر پارسی نیز داشته اند که از آن جمله اند مجموعه های "گنج غزل" و "مشاعره" که گلچینی ارزشمند از صدها سروده ی دلکش و تک بیتی های ناب سرایندگان نامدار و گمنام پارسی گوی اند.
رفت تنها آشنای بخت من
رفت و با غم ها مرا تنها گذاشت
چون نسیم تند پو از من گریخت
آهوانه سر به صحراها گذاشت
ماه را گفتم که ماه من کجاست؟
گفت هر شب روی در روی من است
در دل شب هر کجا مهتاب هست
ماه تو بازو به بازوی من است
باغ را گفتم که او را دیده ای؟
گفت آری عطر این گل ها ازوست
لحظه ای در دامن گل ها نشست
نغمه ی جان بخش بلبل ها ازوست
چشمه را گفتم از او داری نشان؟
گفت او سرمایه ی نوش من است
نیمه شب ها با تنی مهتاب رنگ
تا سحرگاهان در آغوش من است
از نسیم فرودینش خواستم
گفت هر شب می خزم در کوی او
این همه عطری که در چنگ منست
نیست جز عطر سر گیسوی او
خواستم او را ز پیر می فروش
گفت هر شب زیور میخانه هاست
گرم می لغزد درون جامها
همچو آتش در دل پیمانه هاست
ای رمیده ، ای گریزان عشق من
چشمه ای؟ نوری؟ شرابی؟ چیستی؟
دختر ماهی ؟ عروس گلشنی؟
با همه هستی و با من نیستی؟