اتوبوس آبی

سرآغاز داستان:
آنشب بهار در نخستین روزهای تولد تازه خود، همراه عطر مخصوص و وسوسه انگیزش بر آن باغ بزرگ و اشرافی نازل شده بود. بوی مست کننده گلسرخ از پشت گلخانه بزرگ چون یک توده نامرئی بدست باد پراکنده میشد و حلقه خوشبوئی بدور عمارت دو طبقه ای که با مرمر سپید تزئین شده بود می کشید. چراغهای تمام اطاقهای طبقه اول و دوم روشن بود. نور سپید چراغهای از پشت پرده های قهوه ای اتاقها حالتی شاعرانه ایجاد میکرد، انگار که در پشت هر پنجره ماهی طلوع کرده بود. این عمارت بزرگ و وسیع که برنگ سفید تخم مرغی با سنگهای مرمر شکوه داشت در وسط یک باغ بسیار بزرگ قرار گرفته بود که بیشتر یادگاری دوره فروانی آب و بی ارزشی زمین بود. وسعت باغ بآن اندازه بود که اگر کسی از جلو در ورودی که بیک خیابان آسفالته و منجر در ناحیه شمیرانات باز میشد می ایستاد و صاحبخانه را صدا میزد مطلقا صدایش به عمارت نمی رسید. در سمت شمالی عمارت یک گلخانه بزرگ شیشه ای بچشم میزد و در قسمت جنوبی باغ و با فاصله ای بیش از صدمتر با در اصلی باغ، عمارت یک طبقه سنتی مخصوص باغبان و خانوادهاش قرار داشت و فاصله بین عمارت سنتی و ساختمان ارباب بیش از سیصد متر بود...